 |
| Petrus, 'Rood en Wit', acrylverf op hout en ruw doek, 2011. |
De uitspraak van Gerard Reve dat “alle kunst religie” is, is
altijd in mijn hoofd blijven haken. Intuïtief was ik het daar mee eens maar hoe
dat nu precies zit, was me niet duidelijk. Ik besefte wel dat Reve het niet had
over religie als een samenstel van rituelen. Het zit dieper. Tijdens het schilderen van bovenstaande
schilderij, drong langzaam tot me door dat Reve hoogst waarschijnlijk bedoeld
heeft dat je in de kunst net als in de religie op zoek is naar de zin van het
bestaan.
Reve is zelf altijd een zoekende geweest al bekende hij zich
op een gegeven moment tot de Katholieke Kerk. Die bekering tot de Katholieke
Kerk betekende echter niet het einde van zijn zoektocht. Het was hooguit een
bepaling van de richting die hij op wilde en dat was in ieder geval niet de
richting van het puur verstandelijke en materiële. Die wereld had hij van huis
uit leren kennen. Hij ervoer die als leeg, als een wereld waarin geen plaats is
voor vlees en bloed.
Zijn boeken lezen als een verslag van die zoektocht naar de
zin van zijn leven. Die zoektocht begint daar waar elke zoektocht naar de zin
van het leven begint, namelijk bij je medemensen. Dat is en blijft een hels
moeilijke tocht waarbij je nooit zeker weet of je ooit een definitief antwoord
zult krijgen. Dat is soms om wanhopig van te worden vandaar dat hij nogal eens
naar drank en radeloze liefde wilde uitwijken.
Je kunt die zoektocht natuurlijk ook opgeven en het je naar
de zin maken. Waarom niet als je de mogelijkheden hebt? Er is genoeg vermaak en
tijdverdrijf totdat de zoektocht als vanzelf ophoudt met de komst van de ziekte
van vergetelheid die ook Reve trof of meteen de dood zelve.
