zaterdag 22 oktober 2011

WORDT HET WINTER OF ZOMER NA DE ARABISCHE LENTE?


Khaddaffi is dood. Wat nu? Ik heb al heel wat speculaties gelezen. Net als de andere Arabische dictators laat hij een sociaal-maatschappelijke woestijn achter. In de loop van zijn heerschappij is elk sociaal en politiek verband vernietigd. Er is niks wat de Libiërs bindt behalve  hun haat tegen de dictator en hun geloof. Geloof en kerk was ook het enige wat nog was toegestaan onder Khadaffi. Dat zal dus zeker op de een of andere manier terugkeren in de Libische politiek net als in Tunis en Egypte.
Zou er een verband bestaan tussen islam en politieke dictatuur? Als je de Arabische wereld overziet dan zou je haast denken van wel. Of is het puur toeval dat democratie en mensenrechten in het Christelijke westen zijn ontstaan en niet in de Moslimwereld? Dat zou onderwerp kunnen zijn van studie. Wie weet wat dat oplevert. In ieder geval is de val van de Egyptische, Tunesische en Libische dictatuur mede het gevolg van Westerse invloeden waaronder ook nog technische ontwikkelingen als die van internet, mobiele telefoons en Facebook. In Libië dan ook nog met hulp van de NATO.

Maar hoe je het ook bekijkt de Arabische wereld is er tot nu toe niet in geslaagd om zich te moderniseren waaronder dus ook niet democratiseren met als gevolg dat het geen rol speelt op het wereldtoneel.  Behalve met olie en dan hebben we het vooral over het Saudische schiereiland en uiteraard met internationale terreur. Voor de rest is het Arabische volk er een van verliezers.

De ergste verliezers onder hen zijn dan de Palestijnen. Sinds ik de krant kan lezen, lees ik over terreur door en voor Palestijnen tegen Israël en de rest van de wereld. Maar wat heeft dat hen pakweg de laatste vijftig jaar opgeleverd? Niks, helemaal niks behalve dat ze nog steeds in kommervolle en ellendige omstandigheden leven. Natuurlijk, zij geven daar Israël en de rest van de wereld de schuld van maar kun je dat na 50 jaar nog volhouden?

In die tijd is er immers heel wat in de wereld gebeurt: het Communisme ingestort, China een mogendheid geworden, India en Brazilië op weg om uit de armoede te geraken en de ETA en de IRA houden het geweld en de terreur voor gezien.  Maar de Palestijnen met Hamas of Hezbollah staan nog steeds nergens. Het ziet er ook niet naar uit dat ze in de toekomst met hun politieke radicalisme, hun onvermogen om internationaal hun gelijk met compromissen te halen, hun onkunde om ook maar enige welvaart te scheppen voor hun eigen mensen, wel ergens zullen staan.

Maar laat ik niet wanhopen en er vanuit gaan dat het op een dag toch allemaal goed zal komen. Dat de bevrijde landen Libië, Tunesië en Egypte niet opnieuw geknecht zullen worden, dat Jemen en Syrië zich ook zullen bevrijden en dat de rest van de Arabische wereld, de Palestijnen incluis ook het licht zal zien.

woensdag 19 oktober 2011

OCCUPY BEWEGING MEER DAN FACEBOOK ACTIVISME?





Wat moet ik als vermaledijde babyboomer eigenlijk vinden van de Occupy beweging? Ervaring met bezetten en demonstreren heb ik genoeg. In mijn eigen studiestad Nijmegen demonstreerden we in de jaren zestig elke maand met vertrek vanaf het Jan van Hoofmonument bij de brug over de Waal tegen de oorlog in Vietnam. Daarna volgden Berlijn, Brussel en Parijs.

Maar in tegenstelling tot de demonstraties en acties van toen, die de konkrete doelstelling hadden om de publieke opinie te doen keren tegen de oorlog in Vietnam, mis ik nu heldere doelstellingen. Ik weet niet waar de Occupy beweging heen wil. Ik zie op de borden en de leuzen veel onvrede met de bestaande wereld en oproepen tot een menslievende wereld. Beide vind ik logisch maar hoe doe je dat?

Indertijd stelde ik vast dat mijn jaren zestig en zeventig generatie uiteindelijk is vastgelopen in twee stromingen die ik nu terugzie in de Occupybeweging. De ene stroming van lief zijn voor elkaar is de erfgenaam van de hippiebeweging waar overigens cultureel veel boeiends is uit voortgekomen. De andere stroming is met zijn meer politiek geformuleerde doelstellingen, hoe vaag ook, meer de erfgenaam van het jaren zestig links dat vooral was georiënteerd op het socialisme als alternatief voor het kapitalisme.

De beide stromingen eindigden toen als gevolg van radicalisering in een cultureel en politiek isolement. Daarvoor waren al veel aanhangers afgehaakt. Zij hadden besloten om met hun verworven bagage aan nieuwe ideeën en opvattingen aan een lange mars door de bestaande politieke en culturele instellingen te beginnen. Sommigen, zoals bijvoorbeeld de Duits Franse studentenleider Cohn Bendit en kabouterman Roel van Duijn, deden dat met enig succes maar de meesten bekommerden zich uiteindelijk om huisje, boompje en kinderen.

Dat gaat al eeuwenlang zo want bestaande ideeën, opvattingen, normen en waarden en de daarbij behorende structuren zijn veel taaier dan men in zijn jeugdige enthousiasme denkt. Wat dat betreft heb ik dus mijn les wel geleerd. Ik geloof niet meer in radicale veranderingen en radicale minderheden. Ik geloof daarentegen wel aan trouw aan je idealen en je blijven inzetten voor je medemens en de samenleving zonder dat je ooit de zekerheid hebt dat het daardoor allemaal ook beter zal worden. Want dat is ook een les die het leven je ook geeft. Mensen zijn nogal eens onverbeterlijk.

De kunst is om dit te accepteren en dan toch te blijven geloven in medemenselijkheid. In een tentje te gaan zitten op en of ander plein alsof het een vriendenpagina op Facebook is daarvoor niet genoeg. Dat is te vrijblijvend en te mooi om waar te wezen. Het kan wél een begin zijn van het besef bij een nieuwe generatie dat actie nodig is. Als dat zo is, wens ik hen veel succes met hun lange mars door maatschappij en samenleving.

dinsdag 18 oktober 2011

TORMENTED LOVE IN PARIS



 "Tormented love in Paris" is een film van 5 min. 19 sec. gemaakt met 28 foto's. 
De gebeurtenissen spelen zich af op een terras in Parijs, 
in de buurt van het Centre Pompidou,  op 6 oktober 2007. 
De song "Tenderly" is van de Amerikaanse jazz-zangeres, 
componiste, pianiste en actrice Carmen McRae. 

maandag 17 oktober 2011

IMPROVIZATIE OP EEN ZTOEL


Petrus, ImproviZatie op een Ztoel (acryl, hout en leer)

Ik hou van jazz muziek. Tijdens het schilderen heb ik graag jazz muziek aan staan. Of blues als ik in een wat weemoedige stemming ben. Voor mij is jazz en blues vrije muziek. Ik ben geen musicus –verre van dat - maar ik stel me zo voor dat de jazz muzikanten uitgaan van een soort muzikaal raamwerk waar zij omheen improviseren. Zo schilder ik ook graag. Net als in het leven zelf. Je ontwerpt een raamwerk - gezin en werk bijvoorbeeld - en improviseert daar omheen. In de schilderkunst een raamwerk van blokjes waarbij je improviseert met kleuren. In het leven improviseer je samen met je gezin, je familie, vrienden en al wat en wie er nog meer bij komt kijken om iets van je leven te maken.Het wordt dan ook niet saai.