HET SLAVENSCHIP

Het Slavenschip, acryl en potlood op papier (56 x 76 cm)

DE HEILIGE ELFSTEDENTOCHT

Elfstedentocht 1985,een nationale processie tot zingeving van het leven. Foto NRC Handelsblad/Vincent Mentzel

De Elfstedentocht was eindelijk iets positiefs tussen al de ellende die de nieuwsmedia dagelijks over je heen kieperen. Elke dag opnieuw, nee elke seconde opnieuw wordt het huisvuil van de wereld bij ons binnen gesleept. Elke dag opnieuw kijken we er verbijsterd naar en weten al lang niet meer wat we er mee aan moeten. We zouden het liever buiten de deur houden maar er is geen ontkomen aan.

Maar dan de Elfstedentocht. Die is plezierig overzichtelijk en gemakkelijk te bevatten. De journalisten blij dat ze met iets leuks kunnen komen, wij blij dat we wat leuks horen. Die behoefte aan iets leuks is tussen alle kommer en kwel zo groot geworden dat massahysterie dan niet veraf meer is. Dat is niemands schuld, niet van de journalisten (ook al meent een vk columnist van wel), niet van ons mensen.

Mijn petje af voor de voorzitter van de Vereniging de Friese Elf Steden , zijn ijsmeester en de rayonhoofden. Die hebben zich niet laten leiden door ons inmens diepe verlangen naar die wonderlijke Elfstedentocht ter bevrijding van al onze dagelijkse lasten en onzekerheden. Zij durfden ons recht in de ogen te kijken en de feiten voor te schotelen zoals ze zijn. 

Reinier Paping, winnaar van de Elfstedentocht 1963 (zie mijn vorige blog), zou wel eens een van de eerste Elfsteden Heilige kunnen worden.

Het is een opluchting dat er nog zulke mensen zijn. Net als het een opluchting is dat de mensen in Friesland gratis voor niks meewerken om het ijs te verbeteren, het traject schoon te houden en de tocht mee te helpen organiseren. Is dat niet onderhand een klein wonder in een land waar de graaicultuur tot in alle porieën van de samenleving is doorgedrongen?

Daarom is de Elfstedentocht  voor veel Nederlanders, zelfs al wordt hij niet echt gereden, een klein wonder. Aangezien er verder in Nederland helemaal geen wonderen meer gebeuren, wordt het vanzelf een groot wonder. Zo groot dat het bijna een religious karakter krijgt. Sommigen getuigen zelfs opgewonden en eerbiedig dat de Elfstedentocht zin geeft aan hun leven.

Daarom de diepe teleurstelling bij veel mensen bij het uiteindelijke niet doorgaan van de tocht der tochten. Aan de Elfstedentocht meedoen of er alleen maar naar kijken maakt voor even het leven minder zinloos. Nu het niet doorgaat moeten we weer opnieuw op zoek gaan naar iets wat zin aan ons leven geeft. Laten we bidden dat er toch nog een Elfstedentocht komt deze winter.

DE VERMOEIDE ELFSTEDENTOCHT WINNAAR REINIER PAPING

Reinier Paping bij de eindstreep van de Elfstedentocht in 1963 ( potlood en acryl op papier, 55 x 75 cm)

Als je de finish foto van Reinier Paping bekijkt dan valt meteen de eenvoud op om niet te zeggen armoedigheid van zijn kleding.  Zijn schaatspak mag geen naam hebben, net zo min als zijn muts en wanten. Nergens een spoor van sponsor reclame. Zijn pak recht trekken en zijn muts recht zetten voor de finishfoto was dan ook niet nodig. Wel steekt hij zijn handen op zoals het hoort bij een overwinnaar maar hij is te uitgeput om er veel werk van te maken. Zijn overwinningslach is meer een grimas. 

Reinier Paping won de Elfstedentocht van 1963 (18 januari) onder helse omstandigheden. De starttemperatuur was min 18 graden. Er waaide een keiharde oostenwind met stuifsneeuw en het ijs zat vol met scheuren en gaten. Geen wonder dat van de 568 gestarte wedstrijdrijders er maar 57 de eindstreep haalden (10%). Van de 9294 toerrijders haalden er zeggen en schrijven maar 69 de finish (0,7%). Zijn overwinning leverde hem zo goed als niks op behalve een reclamespot voor Brinta.

Paping was de eerste Elfstedentocht TV held, toen nog in zwart wit. Dat maakte de aanblik nog dramatischer dan het al was. Soms zag je heel in de verte kleine zwarte stipjes in een rij door de stuifsneeuw schaatsen. Je kreeg schaatsers te zien die sneeuwblind waren geworden of hard gevallen waren.Ik weet het niet zeker, verslaggevers waren toen nog niet zo wel bespraakt,  maar de woorden 'de hel van het noorden' zullen toen toch wel gevallen zijn tijdens de TV reportage.

OVERJARIGE KLETSMAJOOR FIDEL CASTRO

Fidel Castro lijdt op 85 jarige leeftijd nog altijd aan woorddiaree, een ziekte die meer voorkomt in Latijns Amerika, maar bij Castro extreem heeft toegeslagen.

 

Een groter kletsmajoor dan de Cubaanse Fidel Castro bestaat er volgens mij niet. Goed, de Venezuelaanse Chavez kan er ook wat van net als sommige Latijns Amerikaanse vakbondsleiders maar Fidel Castro is toch wel met grote voorsprong de nummer een van Latijns Amerika. Pas nog sprak hij maar liefst zes uur tijdens een persconferentie over zijn  verschenen biografie. Zo graag hoort hij zichzelf praten. Dat is altijd al zo geweest. In zijn goede jaren sprak hij tijdens nationale feestdagen zijn volk op zijn minst zes uur lang toe.

Het is een mengelmoes van ijdelheid, betweterij en zedenmeesterij. Je verwacht van iemand op zijn leeftijd -85 jaar- daaromtrent meer zelfkennis, wijsheid en terughoudendheid. Niks hoor, Fidel blijft doen wat hij al bijna 60 jaar doet, vertellen hoe het moet met Cuba en de rest van wereld. Hij wenst daarbij niet tegengesproken te worden. Wie dat wel doet, is staatsgevaarlijk, wordt gebrandmerkt tot dissident en komt uiteindelijk altijd wel in de gevangenis terecht.

Leuk is anders. Je zou 60 jaar zijn en je hele leven lang niemand anders hebben horen praten als baas van je land dan Fidel Castro. Dat is toch om gek van te worden? Kun je je 60 jaar Obama als baas van de VS voorstellen of Poetin in Rusland of hier in ons land Rutte? Je moet daar toch niet aan denken?

BOERKAVERBOD: IEDEREEN ZIJN EIGEN GEVANGENIS