vrijdag 20 april 2012

DE ERFZONDE



Wetenschappelijk is de erfzonde natuurlijk flauwekul. Maar in de praktijk van alledag kom je het nogal eens tegen. Zo heeft Duitsland een historische schuld vanwege de Tweede Wereldoorlog. Een schuld die de generatie Duitsers geboren na de Tweede Wereldoorlog nog altijd wordt aangerekend. Wanneer die schuld is afbetaald? Niemand die het weet. Voorlopig in ieder geval nog niet zoals we laatst nog konden zien tijdens het hoogtepunt van de Griekse crisis.

Nederland heeft zijn historische schuld van de slavenhandel naar het schijnt ook nog niet afbetaald. Nakomelingen van slaven blijven ons aan die schuld herinneren. Wanneer die schuld zal zijn afbetaald? Niemand die het weet, ook niet na al die honderden jaren.

Ik herinner me uit de communistische tijd in Rusland een gids die, omdat hij uit een aristocratische familie stamde, geen toegang kreeg tot bepaalde faciliteiten die de Russische regering zijn burgers verschaft. Je mag aannemen dat die schuld met de val van het communisme is afbetaald.

En wat te denken van onze historische schuld aan Indonesië? Is die al afbetaald? Hoewel over het algemeen de Indonesiërs niet uit zijn op een vereffening van die schuld, steekt die ook daar elke keer weer de kop op. Wanneer die schuld vereffent zal zijn, weten we ook niet.

zondag 15 april 2012

JONGENS GODEN IN HET LOUVRE


In het Louvre leggen we met onze Mexicaanse vrienden het verplichte parcours van de Venus van Milo naar de Mona Lisa af. In de Mona Lisa zaal is het een drukte van komen, foto maken voor de Mona Lisa (hallo, ik was hier) en gaan. Plotseling komen vier jongens van hoog nichterig gehalte de zaal in. Nog bewuster van hun blonde schoonheid dan Marlene Dietrich lopen ze doelgericht naar het schilderij van Leonardo Da Vinci. Het blonde stel poseert voor de glimlachende Mona Lisa die, ook al valt ze in het niet bij zoveel blond jongensgeweld, minzaam blijft lachen.


Ik fotografeer mee. Na gedane zaken loop ik achter de jongste van de twee aan en vraag of ik nog een foto van hem mag maken. Hij wijfelt, neemt me van top tot teen op om dan zonder een woord te zeggen te poseren. Hij draait zich om en volgt snel zijn drie vrienden. De zaal keert terug naar zijn dagelijkse routine alsof er niks gebeurd is.