DE ZWAKSTE SCHOUDERS KRIJGEN DE ZWAARSTE LASTEN

een tekening van Petrus

De dominee van de liberale kerk, de kerk van ik ben het waard en ik heb het verdiend,  preekt zijn oude geloofsartikel dat in de wereld de zwakste schouders de zwaarste lasten moeten dragen met meer overtuiging dan ooit. Hij legt uit dat het zo staat geschreven in de liberale bijbel en dat daar kan niet aan getornd kan worden. Dat is namelijk strijdig met dat andere geloofsartikel dat wie niet werkt ook niet zal eten. Welnu in de ontwikkelingslanden schijnt altijd de zon en dus wordt er altijd vakantie gehouden en bijgevolg nooit gewerkt.

Daarom.

Op12 September.

Stem op jezelf

Stem op de VVD

Je hebt het verdiend.
Je bent het waard.

VOETBAL ALS NATIONALE GODSDIENST

Voetbal als nationale godsdienst (een tekening van Petrus)

NEDERLAND - DUITSLAND (het is mooi geweest)

Het is mooi geweest (een tekening van Petrus)

PORTRET VAN EEN JONGEMAN

Portret van een jongeman, acryl op MDF paneel (80x122 cm)

Een merkwaardige foto. Mijn vader was altijd netjes gekleed. Op de foto fladderden jas en broek alsof hij een vogelverschrikker is. De sigaret is wel normaal. Die had hij altijd zo vast. Zo te zien, heeft hij er plezier in.

Wie is hij eigenlijk? Natuurlijk, hij is mijn vader maar wat dacht hij toen, wat waren zijn toekomstplannen, zijn zicht op het leven? Ik tuur naar de foto maar dat kun je er niet op vinden. 

Hij heeft me nooit verteld wat hem toen bezig hield. Hij was een man van weinig woorden. Sommige dingen kan ik raden. Thuis sliepen hij en zijn broers op strozakken op zolder. Daar had hij goeie herinneringen aan. Het was een arm gezin dus moest er na de lagere school gewerkt worden. Ik heb hem nooit over zijn werk horen klagen terwijl hij toch smerig slagerswerk deed bij Zwanenberg, 9 uren per dag van ’s morgens heel vroeg tot in de namiddag. Rond mijn achtste jaar werd het beter voor hem. Regionale vakbondsman o.a. bij Zwanenberg.

Maar voor de rest weet ik niks van zijn jonge jaren. Gek is dat terwijl hij toch je vader is. 

KIES DE MINISTER PRESIDENT

Van links naar rechts de kandidaten voor het Minister Persidentschap: SP Hoss Roemer altijd gemoedelijk maar op zijn hoede,  PvdA Little Joe Samson onbesuisd maar dapper, VVD Pa Rutte bedachtzaam en onverschrokken en D66 Adam Pechtold nooit op zijn mondje gevallen zeker niet bij de vrouwen. (Een digitale fotobewerking van Petrus)

Nog nooit hebben we tijdens Tweede kamer verkiezingen (12 september aanstaande) zoveel openlijke kandidaten voor het minister presidentschap gehad. Maar liefst vier die het land wel willen regeren. Het lijkt erop dat we over  net zoveel MP’s beschikken kunnen als over managers.

Misschien gaan we zo wel naar de verkiezing van de Minister President toe. Dat zou zo gek nog niet zijn. Waarom zouden wij niet net als Frankrijk, Duitsland en De VS onze sterke man voor vier jaar kiezen? Dat zou meer stabiliteit kunnen brengen en tegelijkertijd meer democratie immers zo’n MP zal hoe dan ook altijd moeten kunnen steunen op een coalitie in de Tweede Kamer, desnoods wisselende coalities. Rutte weet al hoe dat moet, hij heeft er ervaring mee opgedaan tijdens het gedoogkabinet.

Maar zo ver is het nog lang niet. We zullen wel ergens in een tussenvorm blijven hangen. We kiezen een beetje de MP maar blijven ook een beetje trouw aan het idee dat we op een partij stemmen. Maar diep in ons hart weten we dat we onze kostbare stem op een persoon uitbrengen en niet op een partij of een partij programma. Dat is veel te abstract.

DE SLUIPROUTE NAAR HET SOCIALISME

Dat Diederik het kleine broertje van Emile wordt, lijkt na de peilingen van vandaag wel vast te staan. Maar zal Diederik ook mee doen aan het eerste kabinet Roemer? Hij zei van niet, maar in de politiek is niet nooit definitief niet. Dus moeten we de verkiezingen afwachten voordat we weten wat Diederik eigenlijk wil.

Het ziet er ook naar uit dat het kabinet Roemer een behoudend kabinet met een progressief randje zal worden.  Het behoud van verworven rechten voor de gewone man met behoud van staatsschuld en betaald door iedereen die geen gewone man is, d.w.z. dé rijken en dé winsten van de grote bedrijven.

Langs de weg van de belastingen zal het geld door den Haag herverdeeld worden. Nog meer macht voor de Haagse politiek. Dat heet een sluiproute naar het socialisme langs de weg van de portemonnee. Als dat maar goed gaat.