vrijdag 3 augustus 2012

JOB

Uit het interview blijkt dat Jacques Wallage een grote steun is geweest voor Cohen tijdens zijn partijleiderschap. Opvallend is dat Cohen Wouter Bos op dit punt niet noemt terwijl hij Cohen in de boksring van den Haag heeft gebracht. 


Een goed en vooral sereen interview van Marc Chavannes in NRC Handelsblad van 14/15 juli met Job Cohen.  Zinvol terugkijken met de man die indertijd werd gezien als de verlosser van de links Nederland. Wat ging er mis? Precies wat ik al dacht. Cohen is tot in zijn diepste wezen een voorzitter en dus geen partijleider. Voorzitters willen de boel bij elkaar houden. Politieke leiders marcheren voorop en trekken ten strijde tegen de duvel en z’n moer.

In Nederland gebeurt dat gelukkig altijd met mate want je kunt het uiteindelijk nooit alleen rooien. Je hebt bij de vorming van een regering altijd hulptroepen. Nederland coalitieland, maar wel pas na de verkiezingen. Dan worden ten behoeve van een regeringsmeerderheid politiek bestuurlijke compromissen gesloten. Cohen wilde als een echte voorzitter altijd compromissen sluiten en dat snappen de kiezers niet. Die willen ook een partijleider die hun belangen en idealen op z’n minst assertief bewaakt en dat snapte Cohen weer niet.

Maar waarom heeft Wouter Bos dan Cohen uit zijn burgermeestersbestaan gehaald en willens en wetens voor de wolven van de nationale politiek gegooid? Dat komt helaas in het interview slechts terzijde ter sprake. Toch licht Cohen, waarschijnlijk onbedoeld, een tipje van de sluier op. Ik citeer en let op het laatste zinnetje:” Ik was al geruime tijd met Wouter Bos in gesprek. Die had me laten weten dat er een moment zou komen waarop hij wilde stoppen als partijleider . Hij dacht dat ik degene was die het moest overnemen. Als je kijkt hoe het gelopen is kan je je afvragen waarom hij dat dacht.” 

Juist ja, waarom dacht Bos dat? Het zou mooi zijn als Bos ons komt uitleggen waarom hij dat toen dacht. Het zou Bos sieren als hij en passent ook zou uitleggen waarom hij dacht dat er een moment zou komen waarop hij wilde stoppen als partijleider? Wist Bos niet dat het partijleiderschap geen gewone baan is? Partijleiderschap valt in de buitencategorie banen, die van de roeping door vaderland, partij en burgerplicht. In de PvdA zijn daar mooie voorbeelden van geweest.

Het vertrek van Bos, dat leidde tot het verval van het Nederlandse politieke midden, verdient meer aandacht van de geschiedkundigen en hun journalistieke handlangers dan het tot nu toe gekregen heeft. Wat mij betreft mogen zij zich op dit punt haasten al twijfel ik er niet aan dat de vaandelvlucht van Bos ooit geboekstaafd zal worden.

donderdag 2 augustus 2012

EURO-AMERIKA



Het viel me een tijdje geleden al op dat Obama zo af en toe belde met Europese hoofdrol spelers Merkel, Hollande, Rajoy en Monti. Even later las ze je dan ergens een kort berichtje dat Obama het volste vertrouwen heeft in de Europese leiders, dat het wel in orde zal komen met Europa en dat de Euro zal blijven voortbestaan.

Soms worden de Europese leiders aangemaand op te schieten met hun maatregelen. Van de week was het de Amerikaanse minister van Financiën Geithner die Europa adviseerde zo snel mogelijk maatregelen te nemen om de obligatierente van Italië en Spanje omlaag te brengen. De Amerikanen volgen Europa dus niet alleen op de voet, maar overleggen met Europese regeringsleiders (ik vrees dat Rutte daar niet bij hoort) en geven adviezen voor de aanpak van de crisis.

Dat is mooi van ze en natuurlijk ook wel normaal. De Europese economie is natuurlijk ondanks de crisis niet niks in de wereld. Hier en daar valt zelfs te lezen dat de VS economie mede in het slop zit vanwege de Europese crisis. Dat zal zeker wel, al zal Europa niet alleen de oorzaak zijn voor de nog altijd maar matig draaiende Noord Amerikaanse economie.

Ze hadden zelf een huizenbubble van het formaat Rocky Mountains, een banken crisis die alle andere banken mee naar de diepte dreigde te sleuren en een almaar groeiende staatsschuld waarvan je je kunt afvragen wanneer die volgens de markt zijn grenzen overschrijdt. Stel je voor, de VS storten in als laatste betrouwbare  krediteur in de wereld. Dan zijn we pas echt bij de crisis van de jaren twintig van de vorige eeuw.

Ik denk dat de VS van de markt uitstel krijgen tot na de verkiezingen. Daarna zal er orde op zaken gesteld moeten worden en dat zal betekent onherroepelijk bezuigingen gepaard gaande met ontslagen en uiteindelijk werkloosheid en nieuwe sociale spanningen. Who knows?

In deze uit betrouwbare bron verkregen Witte Huis analyse is het natuurlijk van het grootste belang dat de Eurocrisis zo snel mogelijk tot een goed einde komt. Liefst dus voor de Amerikaanse verkiezingen. De Dan kan Europa het voortouw nemen in het herstel van de wereldeconomie terwijl de VS zijn financiële huishouding gaat opkuisen. De tijd dringt dus.

Maar er is meer. De Eurocrisis verwijst de analyse dat Europa voor de VS minder belangrijk is  geworden dan de Pacific economieën met voorop China naar sprookjesland. Europa is en blijft voor de VS de enige betrouwbare strategische partner in de wereld: geopolitiek, militair  en geo-economisch.

China en Rusland leggen gewicht in de schaal net als Brazilië en India maar strategisch is en blijft het Europa. Hetzelfde geldt voor Europa. Ook dat heeft ondanks dat het behoort tot het EURO-Aziatische continent geen andere betrouwbare wereldstrategische partner dan de VS of zijn er die denken dat China, Rusland of Brazilië die rol zouden kunnen gaan spelen? Ik denk van niet.

Deze Euro-Amerikaanse strategische samenwerking zou gebaat zijn bij een verenigd Europa. Dat maakt het overleg Washington- Brussel een stuk eenvoudiger dan steeds vanuit Washington te moeten bellen met Berlijn, Parijs, Madrid en Rome. Ook daarom is er de Amerikanen alles aan gelegen om Europa ongeschonden en liefst versterkt als eenheid uit de crisis te laten komen. Een andere optie is er niet voor de VS en niet voor Europa. Zouden ze  dat in Den Haag ook beseffen? Soms denk ik wel eens dat ze daar nog altijd in sprookjesland leven.

maandag 30 juli 2012

DE KRACHT VAN DUITSLAND



Al fietsend door dorpjes en kleine stadjes in het Zwarte Woud besef ik opnieuw hoe goed georganiseerd en proper Angela Merkelland is. Alles is goed onderhouden, de huizen, de wegen, de bossen, de velden en wat al niet meer. De welvaart of moet ik schrijven de rijkdom spat ervan af. Je vraagt je af hoe dat komt.

Duitsers zijn niet alleen harde werkers, maar ook taai, technisch inventief en grundlich. Het automuseum in Schramberg getuigt ervan. Meteen na de Tweede Wereldoorlog, waarin het land zo goed als vernietigd werd, bouwden ze Amerikaanse jeeps om tot mobiele houtzagerijen zodat de productie van ik noem maar wat – koekoeksklokken - weer meteen op gang kwam. Messerschmitt mocht van de geallieerden dan wel hun gevaarlijke vliegtuigen niet meer bouwen dat weerhield het bedrijf niet om direct over te schakelen naar de productie van kleine auto’s. Volkswagen, DKW (de latere AUDI) en BMW volgden al spoedig. NSU motors en Zündapp brommers waren in de jaren vijftig van de vorige eeuw ook in Nederland populair.


Het is ook het land van de vakman die zijn bedrijf dank zij zijn inventiviteit en creativiteit, ook op de wereldmarkt, weet uit te breiden tot een middelgroot of zelfs groot bedrijf. Bijna elk dorp of stadje heeft zijn eigen bedrijvenpark waar niet alleen landbouwmachines worden gerepareerd maar met de modernste technieken (ik zie een fabriek voor lasertechniek in Aichhalden en in Schiltach voor licht gewicht autovelgen) producten voor de wereldmarkt worden gemaakt. Het Duitse platteland en zijn industrie zijn perfect geïntegreerd. Het platteland is al lang geen land meer van boeren dankzij de prima onderhouden infrastructuur aan wegen waarin trouwens de fietstoerist niet wordt vergeten. Overal fietspaden en bewegwijzering. De Duitsers streven ook hier naar perfectionisme.

Maar er is meer. Merkelland is ook een stabiele democratie met een betrouwbare wetgeving waarop investeerders kunnen vertrouwen. Zoiets helpt de economie ook vooruit net zoals de stabiele arbeidsverhoudingen. Natuurlijk komen  er ook arbeidsconflicten voor. De grote en machtige IGMetaal wil af en toe wel eens een fikse speldenprik in de vorm van staking of demonstratie uitdelen aan werkgevers of overheid maar is uiteindelijk altijd weer bereid tot overleg. Het Duitse overlegmodel werkt wel zo goed of misschien wel beter dan het Nederlandse poldermodel.


Maar soms krijg ik de kriebels van zoveel perfectie. Het lijkt me niet gezond om alle verrassingen in het leven uit te willen sluiten. Het leven moet wel ook een avontuur blijven anders gaan we straks allemaal dood aan verveling. Dat kan toch ook niet de bedoeling zijn.