CLINT EASTWOOD

Clint Eastwood als 'the Good' bijgenaamd 'blondie' in de spaghetti Western 'The Good, The Bad and The Ugly.

Toen ik las dat filmacteur en regisseur Clint Eastwood zijn steun geeft aan de Republikeinse presidentskandidaat Mitt Romney moest ik even slikken. Ik mag Clint graag als acteur en regisseur. Dat is begonnen met de spaghetti westerns die pocketboek titels hebben als ‘For a few dollars more’ , ‘A fist full of dolars’ en de beste van allemaal ‘The good, the bad, the ugly’.

Een echte Amerikaanse Western waarin Eastwood als de eenzame, weinig woorden sprekende goede het uiteindelijk op spectaculaire wijze wint van de slechterik. Opmerkelijk is dat de lelijkerd  van Mexicaanse afkomst uiteindelijk niet zo’n slechte bandelero is. Het einde van deze Westerns doet mij altijd denken aan de strips van de Belg Morris waar de held Lucky Luke, nadat hij de strijd tegen de slechteriken heeft gewonnen, eenzaam op zijn trouwe paard Jolly Jumper de ondergaande zon tegemoet rijdt.

Ook in de serie ‘Dirty Harry’ films neemt de keiharde politieman Harry Calahan gespeeld door Eastwood het op tegen slechteriken waaronder zelfs corrupte politiemannen. Ik was geschokt door het geweld en dat politiemannen corrupt kunnen zijn. Dat was voordien niet bij me opgekomen.

Ik denk dat het geweld in Dirty Harry schokkender is dan in de Westerns omdat het als het ware dichterbij komt. Westerns zijn dan toch een soort sprookjes waarin de boze wolf het uiteindelijk verliest van de goede jager. Dat is geruststellend. Dirty Harry films zijn ondanks hun goede afloop nooit geruststellend. Er zullen altijd corrupte politie en politici zijn net als misdadigers. Een nooit aflatende strijd hoe hard die ook gevoerd wordt.

Echte waardering voor Eastwood heb ik gekregen vanwege zijn rol in films als bijvoorbeeld ‘The bridges in Madison county’ met tegenspeelster Meryl Streep en ‘Gran Torino’. Enfin, uiteindelijk wordt Eastwood ondanks veel kritiek op vooral zijn Dirty Harry rol een gewaardeerde acteur en regisseur in Hollywood. Sommige van zijn films, rollen en zelfs uitspraken zijn klassiekers geworden.

Met het verschijnen van de film ‘The Bird’, een eerbetoon aan de saxofonist Charlie ‘Bird’ Parker, ontdekte ik dat Eastwood een jazz liefhebber was. Hij steeg opnieuw in mijn achting. Toen ik hem vervolgens zag in de documentaire ‘The Blues’ van Martin Scorsese waarvoor Eastwood  het deel ‘the pianoblues’ regisseerde en zelf pianisten als Dave Brubeck, Ray Charles en Fats Domino op sympathieke wijze interviewt, kon hij niet meer stuk bij mij.

Wat bezielt zo iemand openlijk zijn steun te geven aan de Republikeinse Presidentskandidaat Mitt Romney notabene ook nog met een toespraak op het Republikeinse Congres? Ik lees zijn toespraak erop na in ‘theweekly Standard’ op internet. Hij begint met een sneer naar het linkse Hollywood (links van Lenin) maar er zijn daar volgens hem ook conservatieve mensen en gematigde Republikeinen en Democraten. Vervolgens beweert hij op spottende wijze blij te zijn geweest met de verkiezing van Obama tot president.

Daarna begint hij Obama te verwijten zijn beloften niet te hebben gehouden om banen te scheppen ( er zijn 23 miljoen werklozen),  de jongens niet snel genoeg uit Irak en Afghanistan gehaald te hebben enz. Hij acteert daarbij alsof Obama in een stoel naast hem op het podium zit. Ik word er niet zoveel wijzer van.

Ik denk dat Eastwood een Republikein in hart en nieren is. Een Amerikaan die vooral gelooft in de individuele vrijheid (en normaal gesproken) goedheid van de mens, diens  recht op (gewapende) zelfverdediging en dat de overheid vooral zich nergens mee moet bemoeien. (Dit is  jullie land zegt hij tegen de congresgangers en niet van de politici).

Hij houdt van het Amerika van het Wilde Westen, van de eenling die voor zichzelf zorgt en die zelf uitmaakt wat goed of slecht is. Zulke denkbeelden gaan voor ons Nederlanders te ver. Wij zijn gewend om ons gezamenlijk tegen het water te beschermen en dat laat heel andere sporen na in onze politieke cultuur. 

40% ZWEVENDE KIEZERS

Een tekening van Petrus

DE FNV LIGT OP ZIJN GAT

Een digitale fotocollage van Petrus

     

Als vakbondsman wordt ik droevig en boos tegelijk bij het lezen van het interview met tijdelijk FNV voorzitter Ton Heerts in NRC Handelsblad van het afgelopen weekeinde. Ik weet wel dat hij vooral bezig is om zijn ledenbonden  over de streep trekken om in een nieuwe structuur te stappen maar toch. Zo weet hij ook niet wat voor structuur precies. Net zo min als dat indertijd de bemiddelaars Wijffels en Noten wisten toen ze in een weekeinde op de heide vaststelden dat het FNV zich opnieuw moest uitvinden. Daar werd op hun voordracht dan ook PvdA Tweede Kamer lid Klijnsma voor ingehuurd.

Heerts zegt over haar werk het volgende “We moeten ons als Federatieraad nog uitspreken over het werk van Klijnsma. Wat al dat papierwerk gekost heeft! Ze heeft best goed werk gedaan en een aantal van haar adviezen nemen we over, we gaan niet alles overdoen. Maar haar rapport is niet meer dan een advies.” Straffe taal waar Klijnsma niet zo gelukkig mee zal zijn en waarbij Wijffels en Noten zich nog eens achter de oren zullen krabben.

Klijnsma bedacht een struktuur voor een betere machtsverdeling binnen de FNV Federatieraad om het conflict tussen grootmachten als FNV Bondgenoten en Abvakabo en de kleinere bonden te neutraliseren. Dat wilde ze doen door de grootmachten op te delen in kleinere eenheden. Tja, dat is moeilijk als je al die jaren langs de weg van de ene na de andere fusie een mooie, grote en dus machtige organisatie hebt opgebouwd. Dat sta je als bestuur niet zo maar af uit naam van democratie en solidariteit ook niet als dat  bijvoorbeeld de naam FNV ledenparlement krijgt.

De leden van zo’n parlement zouden dan in beginsel net zoals in het echte Nederlandse parlement zonder last en ruggespraak moeten kunnen spreken en stemmen. Dat kun je wel vergeten. Je moet wel erg sterk in je schoenen staan om als lid van de ledenraad de stem van je bondsbazen te negeren. Zo zitten vakbonden niet in elkaar. Zij gaan op de eerste plaats voor hun eigen belangen en niet voor het belang van de Federatie zeker niet in de tijd dat het meer loont om je af te zetten tegen Den Haag en de Werkgevers.

Het polderen is door het Nieuwe Actvisme, mede het gevolg van ledenverlies en Haagse politieke polaristie (zo is de PvdA lijn nog altijd meer die van het overleg en die van de SP die van het activisme), in diskrediet geraakt. De AOW crisis was de druppel teveel in de vakbondsemmer. Het vertrek van FNV voorzitter Agnes Jongerius als medeverantwoordelijke voor het AOW akkoord spreekt daarvan boekdelen. Ze had niet door dat bij een paar grote bonden het polderen in diskrediet was geraakt onder invloed van dat Nieuwe Activisme.

De aloude vakbondsbalans tussen actie en overleg is doorgeslagen naar actie. De oude FNV structuur is daar niet op berekend dus moet er wat nieuws komen. Maar wat precies weet dus nog niemand en bovendien is het maar de vraag of dat Nieuwe Activisme de tijdgeest zal overleven. Zo is de SP bij deze verkiezingen al bezig de scherpe kantjes van haar activisme af te slijpen of is dat slechts een tijdelijke opsmuk?

Het treurige is dat terwijl de eurocrisis almaar doorgaat, het aantal werklozen blijft stijgen, de AOW leeftijd toch wordt verhoogd, het ontslagrecht toch wordt versoepeld, het aantal zzp’ers zonder goede sociale bescherming blijft groeien, flexwerkers het afval van de economie dreigen te worden enz enz. de FNV op zijn gat ligt. Dat is voor niemand goed ook niet voor de rest van Nederland.

SYP WYNIA WIL EVEN AFREKENEN

Syp Wynia van Elsevier. (Een digitale fotocollage van Petrus)

Kennen jullie Syp Wynia? Misschien niet, maar hij is wel redacteur en columnist bij het weekblad Elsevier. Ik lees hem zo af en toe, bijvoorbeeld als ik op het vliegveld Zaventem ben of bij mijn dochter op bezoek. Zo lees je ook eens een andere mening en wie weet moet ik daarna de mijne herzien.

Syp ziet de Euro niet zitten. Daar is hij kort in: “beweringen dat de euro welvaart heeft gebracht, zijn ongefundeerd, maar dat de euro nu welvaart kost, staat vast.”  Het eerste is niet waar en het tweede is nog lang niet zeker. Maar hoe dan ook, Syp vindt de Euro een kwestie van kosten: “misschien is het uiteenvallen van de Euro kostbaar maar het redden ervan zou wel eens kostbaarder kunnen zijn.”  Bedrijfseconomische kosten want Syp vindt het beter dat we net als in het bedrijfsleven de vuistregel toepassen “dat je in het algemeen je verlies beter ineens kunt nemen, dan een eindeloze verliespost te moeten financieren.”

Voor Syp is de Euro een bedrijfseconomisch project “immers in bedrijfseconomische termen zijn vooral de zuidelijke eurolanden permanente zogeheten bleeders – van een soort dat iedere ondernemer het liefst zo snel mogelijk van de hand zou doen.”  De zaken zijn volgens Syp eenvoudig: de BV Nederland stoot de verlies gevende BV Griekenland af. Was het maar zo simpel. Zouden ze bv.ooit in het gasrijke Groningen berekend hebben wat de Gulden hun heeft gekost?

Nederland is net zo min een BV –ook al hebben veel politici hun best gedaan ons dat te doen geloven - als Griekenland, Duitsland of Spanje. De Euro is dus ook geen puur bedrijfseconomisch project ook al komen zelfs de Nederlandse politici vaak niet verder dan deze visie op de Euro. De Euro is eerst en vooral een politiek project, een project van Frankrijk en Duitsland om de Europese Unie te verdiepen en te versterken. En ja dat zal gepaard gaan met een zeker verlies aan Nederlandse maar ook Duitse en Franse soevereiniteit.

Kan Nederland eenzijdig dit Europese politieke project opzeggen? Theoretisch wel maar praktisch niet tenzij je laaiende ruzie wil met je buurlanden en de rest van de Eurolanden. Willen we dat riskeren voor een ongewis politiek en economisch avontuur waarbij ook nog eens de kans groot is dat Nederland het nieuwe Monaco of Liechtenstein van Europa wordt? Een land waar alles vooral bij het oude blijft?

Zo lang Duitsland en Frankrijk het Europroject voortzetten, zit er voor Nederland niks anders op dan mee te doen. Dat betekent niet dat we overal ja op moeten te zeggen. Dat is het andere uiterste. Een zelfbewust Nederland dat weet waar het binnen de Euro heen wil is wel zo goed voor de Eurozone en de EU. 

NEIL ARMSTRONG EN ONZE EENZAAMHEID

Neil Armstrong zette als eerste mens op 21 juli 1969 voet op de maan. Armstrong overleed op 25 augustus j.l. op 82 jarige leeftijd (een digitale fotocollage van Petrus)

Het bezoek aan de maan van Neil Armstrong met zijn reisgenoot Buzz Aldrin heeft niets veranderd aan onze eenzaamheid als mensen in de kosmos. Integendeel, hun reis naar de maan heeft ons gevoel een eenzame uitzondering te zijn in de kosmos nog eens versterkt. Daarom blijven we zoeken naar leven in de ruimte. Ergens moeten er toch reisgezellen van ons zijn of toch niet?