VERKIEZINGSSTRIJD

Blaricum, 2 september 2012 ( een foto van Petrus)

Het is een gedachte die me overvalt bij een verkiezingsbord in Blaricum het dorp van de happy few. Het is wel een verkiezingsstrijd in een aangeharkt land en daar mogen we ons gelukkig mee prijzen. Maar misschien ook de reden dat ze er op TV zo’n circus van maken? Bij TV houden ze immers van spektakel.

Laatst zitten kijken naar Kwezel en Nevel. Al naar 5 minuten wist ik niet meer waar ze het over hadden, laat staan waar ze het over oneens waren. Geen touw aan vast te knopen. Wie is er eigenlijk gediend met zo’n discussie circus? De kiezer toch niet? Die vlucht in wanhoop in details: wat een gek jasje heeft hij aan, wat zitten haar haren netjes, hij kan er mee lachen, zij niet.

Er schijnen ook winnaars en verliezers te zijn in zulke debatten die niemand kan volgen. Politiek terug gebracht tot een wedstrijdje wie het best de ander onderuit kan lullen of verdacht maken. Zitten we daar op te wachten? Moet een minister president daar goed in zijn? Dat is toch ook niet vertrouwenwekkend? Hoezo kloof tussen burger en politiek? Met dank aan de media.

Dan heb ik liever de misschien wat saaiere maar informatievere interviews door goed voorbereide journalisten. Daar steek ik wat van op. 

PS. Het is maar dat je het weet. Op Nieuwsuur van 4 september j.l. hoorde ik Marijnissen, Wiegel en Terlouw hetzelfde zeggen over die TV debatten als wat ik hierboven geschreven heb. 

DE NIEUWE ROBIN HOOD

Een digitale collage van Petrus

"OVER MY DEAD BODY"

Een digitale collage van Petrus

VEILING VAN HET SCHILDERIJ 'CITY'

'CITY', een schilderij van Petrus, gemengde techniek van acryl, hootskool, krant en fotomateriaal op een houten paneel van 122 x 91 cm, 2011

De meeste van mijn schilderijen zijn experimenten. Zo ook het hierbij afgebeelde schilderij ‘CITY’. Ik geeft direct toe dat het geen schilderij is om vrolijk van te worden maar dat is meestal ook niet de bedoeling van mijn schilderijen. Anderen kunnen daar beter voor zorgen dan ik. Bovendien is er al vrolijkheid genoeg.

Als geheugensteun voor dit schilderij diende de indrukken die ik opgedaan heb tijdens bezoeken aan Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh. Een echte Derde Wereld hoofdstad. Om te beginnen armoedig, heel erg armoedig. Ik denk voor de meeste Nederlanders onvoorstelbaar of zelfs angstaanjagend armoedig.  Maar ook smerig en chaotisch, kleurloos (veel cement en beton), heet en vooral, heel erg vol. Nederland is ook vol, maar Dhaka is pas echt vol. Altijd en overal zijn er massa’s mensen.

Ik heb hier en daar inde vensters op het schilderij kleine portretten uit Bangladesh geplakt. Het zijn langs digitale weg gemaakte kopieën van pasfoto’s die er vervolgens met een bepaalde techniek zijn opgeplakt. Het zijn dus fotootjes gebleven en geen geschilderde portretjes.

Of Derde Wereld steden als Dhaka naar onze begrippen ooit menselijk zullen worden? Ik weet het niet. Soms voel ik me moedeloos en denk ik dat het wel nooit wat zal worden. Maar wie weet, er zijn wel gekkere dingen gebeurt in onze mensengeschiedenis.

Er kan via mijn email adres geboden worden op dit schilderij vanaf 150,- Euro tot aan het einde van de maand september. Gemengde techniek van acryl, houtskool en kranten op een houten paneel van 122 x 91 cm. Het is gemaakt in 2010.