CHINATOWN

Op de bovenstaande toeristenkaart van Vancouver heb ik Chinatown ruwweg aangegeven met een rode cirkel. Het beslaat maar een klein deel van de binnenstad. Boven Chinatown is Gastown, in feite een lange straat met winkels vooral souvernirwinkels. Een toeristenboulevard dus. Yaletown beneden heb ik ook aangegeven met een rode pijl. Dat is het rijkere deel van de stad met pretentieuze eettenten en vooral dure kappers voor de chique chicks. Waarom in zulke wijken de bakker plotseling een boulanger heet en je bij je ontbijt croissants krijgt, moet ik toch eens de Fransen vragen. Vancouver is een uitgestrekte stad maar heeft slechts rond de 600.000 inwoners. Niettemin is het de grootste stad van Brits Columbia. Leuk om te weten is dat de naam Vancouver van Nederlandse oorsprong is. De stad is namelijk vernoemd naar de Engelse kapitein Vancouver een nazaat van het Nederlandse adelijke geslacht Van Coeverden. Hij verkende grote delen van de staat Brits Columbia, de Canadese provincie waarin Vancouver ligt. De stad wordt overal omgeven door zee wat bijdraagt aan de schoonheid van de stad. Het is een goed verzorgde stad die besef heeft van zijn geschiedenis en dan niet alleen de koloniale tijd maar ook de tijd dat de indianen er heer en meester waren. Zij worden dan ook zoveel mogelijk in ere gehouden. 

Midden in Chinatown is het Chinese Culturele Centrum waarvan je hierboven de ingangshal ziet. Er zijn veel Chinezen in Vancouver en in Canada. De eerste Chinezen migreerden al in het begin van de 19e eeuw naar Canada. Op een prominente plaats hangt een foto van de Chinese president Hu. Mao heb ik niet zien hangen. Het centrum is gedateerd maar verzorgd. Chinatown is een armere wijk van Vancouver. Ze heeft niets van de dynamiek en de glamour van het China zoals ons dat door Westerse Chinagangers en vaak onbekommerde bewonderaars wordt voorgesteld.

De Chinese verkoopster nodigt me met een vriendelijk handgebaar uit een kijkje te komen nemen in haar speelgoedwinkel uiteraard in de hoop dat ik ook wat zal kopen. Geen idee waar de neontekst 'flight training' achter in de winkel op slaat. Ik zag het pas toen ik de foto uitvergroot op mijn computerscherm zag.

Tijdens mijn wandeltocht door Chinatown heb ik regelmatig Chinese restaurants gezien. Bijna allemaal maakten ze een goedkope of zelfs armoedige indruk wat overigens helemaal niet wil zeggen dat je er niet lekker kunt eten.

Er is veel te zien op deze foto van het interieur van deze Chinese kapper wat ik niet kan uitleggen omdat ik geen Chinees ken en de Chinese cultuur een grote onbekende voor mij is. Grappig was dat de kapper en zijn klant helemaal niets merkten van mijn gefotografeer. Alleen de klant achter mij op een bankje, hij is net niet te zien in de spiegel, zag me aan het werk maar hij vond het niet de moeite er iets van te zeggen.

De titel van deze foto zou kunnen zijn "2 vrolijke mannen en een serieuze man". Zoals je kunt zien poseerden ze met verve. De twee rechts vrolijk aangeschoten, de man links aandachtig en met een zekere waardigheid.

Een groepje zwervers die net aan hun lunch bezig zijn. Het was voor het eerst dat ik een invalidenkarretje in gebruik zag als voorraadkar van een zwerver. Je ziet ook nog net 2 krukken staan naast de zittende man links. Misschien is de invalidenkar van degene van wie ook de krukken zijn?

Tot slot een foto die het verval toont dat je in Chinatown ziet. 

CRAZY JONHN EN BRIAN

Crazy John, zo stelde hij zichzelf voor, ontmoette ik in de buurt van False Creek in Vancouver. Ik zag hem lopen met zijn winkelkarretje en wist dat ik met een zwerver en dakloze te doen had. Ik vroeg hem of ik een foto van hem mocht maken. Een brede lach met de woorden 'why not?' was zijn antwoord.  Het ijs was gebroken. John wilde zijn verhaal over zijn ontsporing kwijt. Een triest verhaal zoals altijd. 

Hij had een goede baan in de hotelsector, een gezin, een huis en een auto tot hij op een dag vijf jaar gelden er zo maar plotseling vandoor ging. Waarom wist hij zelf niet maar hij raakte aan het zwerven totdat hij als per toeval bij een arts terecht kwam die hem hielp. Hij kreeg medicijnen waardoor hij na verloop van tijd weer een normaal mens werd. Hij besloot op te houden met medicijnen niet beseffend dat hij nog altijd ziek was. De story begon opnieuw tot hij besloot een ziekenhuis binnen te stappen en om medische hulp te vragen. Aldus geschiedde. Hij beseft nu dat hij zijn leven lang ziek zal zijn en medicijnen moet slikken. Hij krijgt een pensioentje sinds hij 60 is geworden en een uitkering. Niet genoeg om van te leven dus winkelt hij in de stad nog wat flessen en ander spul bij elkaar om zijn inkomen wat aan te vullen.

Brian kwam ik tegen in het openbare toilet in de buurt van Stanley Park aan de kant van False Creek. Terwijl ik er mijn handen waste, stond hij zijn gezicht met water op te frissen. Ik vermoedde meteen dat hij de eigenaar was van de winkelwagen die ik buiten had zien staan. Op mijn vraag om een foto te mogen maken, lachte hij instemmend.  Of hij in een onderkomen voor daklozen sliep?Hij reageerde verontwaardigd met de woorden dat "ze daar altijd alles van je stelen". Dank zij een goedwillende bewaker had hij een prima slaapplek in Granville. Hij wilde ook zijn verhaal kwijt. Hij woonde vroeger bij een ouder echtpaar. Voor 300 dollar per maand, dat hij met werken verdiende, sliep hij in hun huis en kreeg er te eten. Na 13 jaar kwam plotseling een einde aan zijn rustige bestaan. De oudjes verkochten het huis om in een bejaardentehuis te gaan leven. Plotseling stond hij op straat zonder familie of vrienden. Hij verdiende te weinig om een huis te huren. Hij mocht van de dominee niet in de kerk slapen waar hij zijn toevlucht had gezocht. Het was winter en koud. De dominee was zo vriendelijk een hotelkamer voor een nacht te betalen. Maar wat heb je aan een kamer van 120 Dollar voor een nacht? Om een lang verhaal kort te maken. Amper 50 jaar werd hij zwerver. 

De winkelwagen van Brian in volle glorie. Zoals je ziet, verzamelt hij van alles en nog wat dat geld oplevert. Een kompleet andere manier van winkelen dan wij brave burgers met een inkomen, een huis, een gezin en meestal ook nog een auto gewend zijn. Ons winkelkarretje is om er geld mee uit te geven. Hun karretje is om er geld mee te verdienen en hun hebben en houen in mee te nemen. 

VLAAMSE VRIJHEIDSSTRIJDER

Als inwijkeling mag ik aanstaande zondag mijn stem uitbrengen bij de gemeenteraadsverkiezingen. Om aan mijn plicht van verantwoordelijk burger te voldoen heb ik me ingeschreven. Ik heb een oproep om te gaan stemmen in het Gerard Walschap gemeenschapshuis in het kerkdorp St. Jozef, waar ik ook woon en dat deel uitmaakt van de gemeente Londerzeel.

Ondanks zijn centrale ligging in de vierhoek Antwerpen, Brussel, Mechelen en Gent is Londerzeel nog steeds een plattelandsgemeente waar de Christen Democraten (CD&V) bij wijze van spreken al eeuwen de dienst uitmaken. Sinds de laatste verkiezingen (2006) bestaat de helft van de gemeenteraad uit Christen Democraten plus de burgermeester. De rest is verdeeld over de Socialistische Partij SP (5 zetels), Vlaams Belang (4) en Open VLD (1).

Bij de aanstaande verkiezingen dienen zich twee nieuwe partijen aan. De Nieuwe Vlaamse Alliantie (N-VA), de partij van Bart de Wever en een van CD&V afgesplitste partij ‘Londerzeel Warm & Dynamisch’ o.l.v. de vroegere schepen Connie Moons. De Christen Democraten liggen dus aan twee kanten onder vuur. Stel dat Connie Moons en de N-VA elk twee zetels weghalen bij CD & V en de N-VA ook nog eens 2 bij Vlaams Belang dan zou de N-VA in een klap even groot kunnen worden als CD & V. Dat zou voor Londerzeel een kleine revolutie zijn.

Ik denk dat ik N-VA ga stemmen. Niet dat de Christen Democraten het in Londerzeel slecht hebben gedaan. Voor zover ik dat kan zien, ligt de gemeente er goed bij. Een groot deel van het wegennet en de riolering is vernieuwd. Er is genoeg nieuwbouw, het winkelgebied is flink uitgebreid, de stadskern is goed opgeknapt, er is een prima bibliotheek, een bloeiend verenigingsleven, aandacht voor bos en milieu en het is er veilig.

Linkse partijen zijn fel tegen de N-VA omdat de partij nationalistisch zou zijn en rechts. Ik beschouw de N-VA daarentegen als een veranderingsgezinde partij, wat in crisistijd geen kwaad kan, en als Brabander voel ik wel verwant aan de emancipatiestrijd van de Vlamingen. Misschien stem ik zondag dus wel voor een kleine revolutie of zoals de N-VA zelf zegt voor ‘de kracht van verandering’.

CANADA ROCKY MOUNTAINS

Canada is een echt groot land met eeuwig zingende bossen en heeeeeel veel ruimte. Daar gaat pas rust vanuit. Dit is de Icefields Park Way tussen Banff en Jasper met links en rechts massieve, intimiderende bergen en hun enorme gletsjers.

Her en der heeft Gods Hand of Moeder Natuur, dat is om het even, prachtige meren in de bergen gelegd die de hemel en de bergen weerspiegelen waardoor je je nog kleiner voelt dan je al bent.

In de uitgestrekte bossen hebben de Canadese parkbeheerders prachtige toeristvriendelijke paden aangelegd zodat je al wandelend kunt genieten van de natuur, de lucht en het licht.

Her en der verspreid in parken of even daarbuiten liggen dorpen en stadjes die de sfeer hebben van een modern wilde westen. 

De Ouderen Zonder Zorgen - OZZ'ies - rijden rond met groot materieel dat past bij een land met zoveel ruimte en bijbehorende grote afstanden als Canada.

RUTTE II

In het weekeinde had ik een mooi gesprek met een vriend van me. Hij gelooft dat het niet anders kan dan dat we in Nederland spoedig een VVD - PvdA kabinet krijgen, Rutte II dus (De Volkskrant gelooft dat ook). Met enthousiasme heb ik advocaat van de duivel gespeeld om te zien of zijn geloof zou standhouden.

Ik open venijnig. Samsom heeft gezegd dat als hij in een kabinet gaat zitten dat als premier zal zijn en anders niet. Dat klopt, zegt mijn vriend. Hij gaat terug naar de Tweede Kamer. Ik kop in. Rutte zou wel gek zijn als hij dat accepteert. Eerst een kabinet in elkaar timmeren en dan vrolijk vanuit de Tweede Kamer vanuit links schieten op het kabinet zodat hij – Samsom - op zijn gemak de benodigde stemmen kan vergaren voor zijn toekomstige premierschap.

Geen overtuigend argument vindt mijn vriend. Het land heeft het nodig en dus moeten ze wel. Ik weer. Dat is wat de goegemeente nu vindt maar wat zegt die goegemeente straks als ze na een half jaar komen vertellen dat ze het zo geprobeerd hebben maar dat het helaas –oh wat zijn ze verdrietig – ondanks alle inspanningen niet gelukt is? Haalt de goegemeente dan niet de schouders op en vindt ze dan niet dat ze het maar zelf verder moeten uitzoeken?

Mijn vriend bezweert dat er geen alternatief is voor een kabinet van de Grote Twee. Waarom geen minderheidskabinet, zo probeer ik hem te verleiden. Hij wijst het resoluut van de hand. Dat wordt niks. Dan moet Rutte steeds stemmen ronselen in de Tweede Kamer en daar heeft hij geen zin in. Dat weet ik nog zo net niet, repliceer ik. Waarom niet? Stel dat hij samen met D66 en CDA een minderheidskabinet met 66 zetels maakt. Dan zijn er tien zwevende zetels nodig voor een meerderheidsbesluit. Het zou kunnen.

Mijn vriend vindt dat links de meerderheid heeft en er dus in dat geval een links minderheidskabinet moet komen van PvdA, SP, D66, GL en Dieren Partij met 71 zetels in de Tweede Kamer en Samson als premier. Ik geef toe dat het kan. In België hebben ze zelfs een 7 partijen kabinet maar dat heeft dan wel weer de meerderheid in het parlement.

Maar zie jij Samsom al stemmen ronselen in de Tweede Kamer? Ik niet. Een PvdA premier die stemmen moet ronselen in de Tweede kamer gooit zich in de PvdA leeuwenkuil. De partij is sowieso al een discussiepartij en in dat geval zal ze dat in de overtreffende trap worden. Het gevolg zal zijn een tot op het bot verdeelde PvdA.

Ik probeer mijn vriend nog de variant van een zaken of nationaal kabinet o.l.v. Rutte te laten overwegen. Maar het vuur is gedoofd. We verleggen ons gesprek naar aangenamere dingen.

GROEN LINKS

Jolanda Sap toen ze nog een toekomst had in de Nederlandse politiek.

Links en rechts lees ik dat GL op sterven na dood is. Dat lijkt me overdreven. Een partij kan heel goed uit een verloren positie terugkomen. Maar er is natuurlijk wel wat aan de hand. Ons aller Femke (zalig haar nagedachtenis) had de koers van de partij al verlegd naar meeregeren en meer nadruk op liberale beginselen. Daar is niks op tegen, maar een deel van de partijleden voelde zich daar niet comfortabel bij. Meeregeren betekent vuile handen maken en daar hebben veel partijleden een hekel aan. Maar zolang Femke er stemmen mee won, vonden ze dat prima.

Haar opvolgster Jolanda volgde weliswaar de voetsporen van haar voetgangster maar miste het daarbij behorende charisma en de politieke gehaaidheid van Femke. Het gevolg was stemmenverlies en dan steken de spoken uit het verleden de kop op.

Groen Links is vanaf haar geboorte eerst en vooral een tegenpartij. De grondleggers van GL zijn de PPR, EVP, PSP en CPN. PPR en EVP waren beide progressieve tegenpartijen tegen de te conservatieve koers van de toenmalige Christelijke partijen. De PPR wilde nog wel meeregeren maar alleen in een progressief kabinet, d.w.z. een kabinet met de PvdA.

De PSP was een ideologisch elitaire tegenpartij tegen hét Kapitalisme, anti-NAVO en de atoombom. Net als de CPN had ze een hekel aan de PvdA, de sociaal democraten die verraad zouden hebben gepleegd aan de goede zaak. De CPN was een arbeiders PSP, d.w.z. ook tegen de NAVO, tegen de Europese Gemeenschap (een clubje kapitalisten), de atoombom en vooral voor de Sovjet Unie totdat die partij in handen viel van de jaren zestig generatie waardoor ze veranderde in een feministisch georiënteerde protestpartij.

Gescheiden hadden deze partijtjes nauwelijks nog een toekomst. De opkomst van groene politiek leek het cement om deze verscheidenheid samen te brengen. Maar uiteindelijk bleek GL niet in staat om haar groene ideeën te combineren met sociaal-economische reaalpolitiek. Groen Links bleef vooral tegen tot Femke kwam.

Waar gaat de partij nu heen? Terug naar het protest en geen regeringsverantwoordelijkheid of voort met de erfenis van Femke, meeregeren, sociaal economisch links en cultureel liberaal? Ik ben benieuwd maar het zou me niet verbazen als de partij uiteindelijk toch langzaam verdwijnt. Je kunt immers niet altijd tegen zijn.