BRAND

Ik ben een paar keer voor mijn werk naar Bangladesh geweest waar ik toen ook o.a. verschillende jutebedrijven heb bezocht. Dat waren staatsbedrijven in verval omdat er steeds minder vraag was naar jute als gevolg van het groeiende gebruik van bijvoorbeeld plastic boodschappentassen en plastic aardappelzakken.De arbeidsomstandigheden waren beroerd, zeker vergeleken met die gebruikelijk in Europa. De vakbonden deden hun best maar zelfs in staatsbedrijven konden ze niet veel veranderen. Vrouwen en kinderen zaten op de door olie vervuilde vloer te werken. Fatsoenlijk sanitair was er niet zodat er gepoept en geplast werd in de watergoten langs de muren van de fabrieken. Geen opwekkend gezicht.

Nu was er dan weer een brand in een textielfabriek waarbij 122 doden vielen. Dat was zoveel dat het de internationale pers en zelfs het TV nieuws wereldwijd haalde. Een vakbondscollega in bangladesh stuurde mij ook wat knipsels per email. Zoals je kunt lezen op de foto van de voorkant van de Daily Star zijn er sinds 1990 maar liefst 33 grote branden geweest met in totaal 500 doden. De dag na de grote brand in de Ashulia textielfabriek was er alweer een brand in een ander fabriek, maar gelukkig vielen daarbij geen slachtoffers.(zie onderste krantenknipsel)

Dat er zoveel doden vielen in de Ashulia fabriek is het gevolg van het gebrek aan brandblussers, sproeiers en nooduitgangen op alle verdiepingen. Natuurlijk is daarvoor het management van het bedrijf voor verantwoordelijk maar die laten zich weinig tot niks gelegen liggen aan veiligheidsvoorschriften. Hun doel is zoveel mogelijk productie tegen zo laag mogelijke kosten, desnoods dus ook mensenlevens. Uiteraard moet de regering toezicht houden op de naleving van de voorschriften maar daar komt ook niks van terecht. Corruptie met omkoping ligt altijd en overal op de loer. Vakbonden kunnen weinig doen want wie wil zonder werk komen. De enige vakbonden die zogenaamd functioneren zijn die welke samen werken met de werkgever. Hun leiders krijgen zoethoudertjes zonder dat de winsten worden aangetast.

Kunnen wij er hier wat aan doen? Niet veel. Het is mooi om C&A en andere grote kledingbedrijven die hun producten daar laten maken achter de broek te zitten maar uiteindelijk zullen de veranderingen moeten komen van de overheid en werkgevers daar onder druk van echte vakbonden en eerlijke politici en ambtenaren. Vandaar dat hulp en steun aan de vakbonden in dat soort landen zo belangrijk is voor de mensen. Alleen op die manier kunnen ze vechten voor fatsoenlijk werk en loon zonder meteen te hoeven vrezen voor ontslag of nog erger hun leven.

ZWAAR WERK?

De zeventienjarige D.denkt nog na of hij wel stratenmaker wil worden. Nu loopt hij nog stage. De landmacht betaalt beter zo weet hij te vertellen dus misschien straks toch maar naar de landmacht. Maar stratenmaker vindt hij ook een goed beroep.

P. is vijftig jaar en is nog steeds met plezier stratenmaker. Hij ziet niet op tegen de toekomst. Als het over langer werken gaat, dan laat hij het praten over aan zijn collega M.

M. zit al veertig jaar in het stratenmakersvak. Het mag dan fysiek zwaar werk zijn, hij doet het op zijn 59ste nog altijd met plezier. Hij moet nog vier jaar dan mag hij met pensioen. Dat wil hij wel maar dan niet achter de geraniums zitten. Nog langer werken vindt hij niks als je zoals hij al veertig jaar werkt. Maar de hele dag thuis zitten is ook niks. P. is het daar mee eens. Je moet een hobby hebben zoals bijvoorbeeld vissen. Maar M. wil ook wel een dagje of wat bijbeunen als zijn baas het straks druk heeft. Lekker in de buitenlucht zijn. Dat is hij al zijn leven lang.

CHINA EN DE VERENIGDE STATEN

Is er een groter verschil denkbaar tussen de politieke cultuur van 2 wereldmachten dan tussen de VS en China? De twee foto’s hierboven zeggen meer dan genoeg. De bovenste foto is een portret van het Congres van de Chinese Communistische Partij nadat Xi Jinping door het partijcongres unaniem is gekozen tot algemeen secertaris van de Communistische Partij. Aangezien er maar een partij is toegestaan in China zal hij volgend jaar maart ook President van China worden. Op de onderste foto zien we president Obama op campagne voor zijn herverkiezing.

China heet een Volksrepubliek te zijn maar het Chinese volk is niet betrokken bij de keuze van zijn president. Dat doet de Chinese Communistische partij voor hen. De partijleden volgen daarbij de voorschriften van de partijtop. Campagne voeren met TV spotjes, door het land reizen, de achterban organiseren, vrijwilligers die de kiezers benaderen enz. enz. zoals we dat kennen uit de VS  is er niet bij.

Het ergste vind ik het verkrampte en statische karakter van het congres. Nergens enige spontaniteit te bespeuren, emotie, menselijke warmte of afkeer. Alles hetzelfde, zonder enige fantasie. Het verschilt allemaal niet zoveel van wat we indertijd te zien kregen van de partijcongressen in de Sovjet Unie of nu nog steeds in Noord Korea. Ik vraag me af of het mogelijk is voor zo’n politiek verstard land als China om zich werkelijk economisch en sociaal verder te ontwikkelen. Voor echte ontwikkeling is creativiteit nodig, zijn zelfstandige denkende mensen nodig,  avontuurlijkheid en soms zelfs waaghalzerij. Je kunt wel elk jaar een miljoen ingenieurs van de universiteit afleveren maar wat kunnen die scheppen als ze niet geleerd hebben vrij te zijn in hun geest?

Sommigen beweren dat die gang van zaken nu eenmaal typisch is voor China met zijn oude cultuur. Nou ja, ooit was het ook typisch voor onze oude Europese cultuur dat de politieke macht erfelijk werd overgeleverd aan koningen, prinsen, keizers en tsaren met de bijbehorende hofhouding. In Engeland kon je als echtgenote van de koning op bevel van die koning onthoofd worden. Culturen kunnen veranderen net als tijden. Wie weet gebeurt dat in China eerder dan wij en menig Chinees kan bevroeden.

Zijn de presidentsverkiezingen in de VS ideaal? Nee, natuurlijk niet. Er schort best wel een hoop aan zeker als we het bekijken vanuit onze politieke cultuur. De campagnes kosten veel geld. Op de achtergrond spelen lobbyisten, bedrijven en instellingen met veel geld een soms niet geheel heldere rol. Maar het Amerikaanse volk heeft wel de kans om zijn aanstaande president goed te leren kennen tijdens campagne bijeenkomsten, TV debatten,  kranten, radio en TV interviews.