 |
| Vlaanderen (foto PETRUS) |
Hoe kan het dat
buurland België, dat gezellige landje van bierdrinkers en zachte
praters, een normale gezonde woningmarkt heeft en dat de
huizenprijzen in het oh zo degelijke want calvinistische zakenland
Nederland de pan uitrezen? Sinds ik in België woonde en aldaar een
huis gekocht had, stelde ik mij die vraag. Was het de hypotheekaftrek
die de Nederlandse prijzen de hoogte injoeg? Het zou kunnen want in
België mag je slechts op beperkte schaal je aflossing van het
geleende kapitaal als aftrekpost op je belastingformulier invullen.
Jawel, beperkt en niet ongeneerd tot het grootst mogelijke bedrag
zoals in Nederland de gewoonte was geworden.
En niet de rente is de
aftrekpost maar de aflossing. Dat betekent een aanmoediging om ook
daadwerkelijk af te lossen. In Nederland het omgekeerde, daar loste
je zo weinig mogelijk af om de rente aftrek zo hoog mogelijk te
houden. Anders was je toch een dief van je portemonnee zeiden de
bankiers, de makelaars, de bemiddelaars en allerlei andere financiers
die er belang hebben om jou als koper zo lang mogelijk vast te houden
aan het rentetouwtje. Zo werd je geen dief maar een slaaf van je
portemonnee!
 |
| Vlaanderen (foto PETRUS) |
Of waren het de
krankzinnige hypotheekvarianten die dank zij de inventiviteit van de
Nederlandse banken en financiers de hemel op aarde beloofden mits de
koper maar als slaaf aan het rentetouwtje zou blijven bungelen? Alle
risico's waren daarbij toegelaten. Aflossingsvrije hypotheken,
spaarhypotheken op basis van beleggingen enz. De gedachte hierachter
was telkens weer hoe maken we elkaar rijker met uiteraard de banken
en financiers uiteindelijk als de grote winnaars. Hoe pervers kun je
omgaan met iets wat zo bepalend is voor jouw levenskwaliteit of die
van je gezin? In België kun je kiezen uit 2 hypotheken, een lineaire
of een annuïtietenhypotheek met lange termijn aflossing. Geen
tophypotheek en wel een aanbetaling met eigen geld vandaar speciale
spaarrekeningen voor toekomstige huizenkopers.
De Nederlandse
bestuurders kregen al net zulke grote dollartekens in hun ogen als de
bankiers, de financiers, de makelaars, de bemiddelaars, de
projectontwikkelaars en uiteindelijk de kopers die dachten dat hun
huis als vanzelf een paleisje zou worden zodat ze het straks voor een
paleis zouden kunnen omruilen. Over die bestuurders moeten we het ook
nog hebben want die speelden uit naam van de gemeenschap het spel
fanatiek mee.
 |
| Vlaanderen (foto PETRUS) |
Werkten
gemeentebesturen mee om de huizen goedkoop te houden door de
grondprijzen laag te houden zoals de Belgische lokale overheid over
het algemeen doet zodat gewone mensen hun eigen desnoods lelijke huis
kunnen bouwen? Nee, nee en nog eens nee. In het kader van grootse
daden voor de gemeenschap voerden ze de prijzen op samen met de
projectontwikkelaars en de bouwondernemingen die er niet vies van
waren om de verdeling van de buit onderling te regelen. Hoge prijzen
betekenen ook nog eens hogere WOZ waarden en welk gemeentebestuur dat
droomt van een nog mooier gemeentehuis wil dat niet? Bestuurlijke
overmoed en arrogantie, een ziektebeeld dat heel Nederland
ondertussen ging beheersen van bank tot woningbouwcoöperatie, van
hogeschool tot ziekenhuizen en zorgverzekeraars.
De woningbouw is in
Nederland een al decennialange van overheidswege geregelde zaak, dank
zij de welstandscommissie tot aan de smaak van elke individuele
woning toe. De totalitaire greep van de overheid op de Nederlandse
woningbouw maakt dat de meeste mensen het al lang hebben opgegeven
een eigen woning naar eigen inzicht en smaak te zoeken. Slechts een
kleine groep die of het geld of de mogelijkheden heeft zich enigszins
aan deze waanzinnige modelbouw op grote schaal te onttrekken,
probeert nog zijn woondroom te realiseren. De rest moet zich in en
aanpassen met alle chagrijn van dien. Wonen is in Nederland al lang
los gezongen van elk besef van levenskwaliteit. Hoe komt dat nu weer?
Ik weet het niet, ik ga een pintje drinken.
