vrijdag 22 maart 2013

HIJ IS NIET OM TE LACHEN

Petrus, 'Hij is niet om te lachen', potlood en acrylverf op papier
(56 x 76 cm)

donderdag 21 maart 2013

HUIDKANKER



Het is verstandig om in zonnige landen ervoor te zorgen dat de zon zo weinig mogelijk rechtstreeks op je huid schijnt. Met teveel zon verhoog je de kans op het krijgen van huidkanker op latere leeftijd.
Het is of de duivel er mee speelt. Ik zat te denken of ik nog een vervolg moest schrijven op mijn blog “Het melanoom” toen ik net las dat vandaag een bewustwordingscampagne start van de stichting Melanoom. Als huidkanker patiënt kan ik met mijn ervaring misschien ook wel een steentje bijdragen aan de campagne. De stichting wil namelijk vooral jongeren waarschuwen voor een te lange blootstelling aan de zon, zoals bekend een van de hoofdoorzaken van huidkanker. De vele zonvakanties die de jeugd tegenwoordig neemt, zouden de kans op huidkanker wel eens extra kunnen verhogen.

Dat zou kunnen. Ik weet het niet. Ik ben in ieder geval niet opgegroeid met veel zonvakanties. Pas na mijn twintigste heb ik mijn eerste reis naar de zon gemaakt. Ik herinner me nog dat bij thuiskomst familieleden verbaasd reageerden dat ik niet zo bruin was geworden, toen nog een statussymbool voor ver reizen. Mijn bruin was inderdaad eerder rood dank zij de Catalaanse zon. Zoals mijn huisdokter onlangs nog vertelde worden mensen met een witte huid, blond haar en licht blauwe ogen niet bruin maar rood. Zij hebben een overgevoelige huid.

Daar kan ik over meepraten. In mijn jeugd was ik zwemgek en lag ik zowat elke dag aan het zwembad. Ik ben toen een keer op mijn buik in het zand van het namaakstrandje aan het natuurbad in slaap gevallen. De gevolgen waren vreselijk. Een rood verbrande rug die de volgende dagen heel pijnlijk was en waar na verloop van tijd de vellen aanhingen. Mijn moeder was er net als ik van van geschrokken maar niemand had het toen over huidkanker. In die tijd smeerde je jezelf niet eens in met een beschermend crème. Volgens mijn huisarts helpen die trouwens ook niet veel. Na die verbranding ben ik wel beter op gaan letten. Het voordeel was dat ik niks heb met stranden behalve lekker zwemmen. Lang in de zon liggen bakken, verveelt me. Strandvermaak is me te druk en te lawaaierig. Als ik al aan het strand een boek las dan was het onder een parasol, met kleding aan of handdoeken over schouder en benen.

Ik ben nog een keer heel erg verbrand op mijn rug. Dat was aan een strand in de provincie Guanacaste in het tropische Costa Rica. Het was die dag warm maar zwaar bewolkt. Geen zon te zien. Het water was glashelder. Langs de rotsen zwemmend kon je zonder duikbril of snorkel tropische vissen zien zwemmen. De kinderen genoten volop van de zee en het strand. Ik met hen en omdat er geen zon te zien was, dacht ik in zembroek rond te kunnen lopen. 's Avonds bleek hoezeer ik me vergist had. Mijn rug was net zo erg of misschien nog wel erger verbrand dan toen die keer in mijn jeugd. Ik heb dagen caladryl gesmeerd om de pijn te verzachten. Nachten kon ik niet op mijn rug slapen. Het is de laatste keer geweest dat ik me zonder T-shirt op een strand of aan een zwembad heb gewaagd.

Is mijn huidkanker 30 jaar later het gevolg van deze overdaad aan zon? Wie zal het zeggen? Statistisch gezien is de kans daarop wel groot. Ondertussen heb ik van mijn huidarts begrepen dat het eerste melanoom op mijn rug, dat overigens in een vroeg stadium vakkundig is weg gehaald, iets groter was dan 1 mm. Dat is pech want de kans op uitzaaiïng is dan groter dan als het kleiner was geweest dan 1 mm. Vandaar dat ik voortaan 2 maal per jaar gecontroleerd werd. Een keer per jaar uitvoerig in het ziekenhuis en eenmaal halverwege het jaar door de huidspecialist in zijn praktijk.

Ondertussen zijn begin dit jaar – 4 jaar later – al mijn klieren in mijn linkeroksel weggehaald toen bij de jaarlijkse controle bleek dat zich daar een melanoom had genesteld. De operatie zelf valt wel mee. Het is een hele ingreep maar geen ramp. Het drukt je wel op de ernst van de zaak en de kwetsbaarheid van je leven. Op mijn leeftijd is ook dat niet nieuw maar het komt wel in een klap op de voorgrond te staan. En nu? Niemand die het weet. Aan statistieken heb je niks want elk geval staat apart. Dus er zit niks anders op dan het er beste van te maken. Ook niks nieuws want volgens mij moet je dat je leven lang of je nu jong of oud bent. Ondertussen voortaan elke 3 maanden op controle. Voorlopig dan toch.

woensdag 20 maart 2013

DIJSSELBLOEM NU AL KOP VAN JUT

Een digitale fotobewerking vanPetrus van het schilderij 'De Bankier en zijn Vrouw' van de Vlaamse schilder Quinten Matsijs (1514), Museum Het Louvre. 


De aanloop voor het weekeinde was nog rustig maar toch al een tikkeltje onheilspellend. De attente lezers wisten het al. Cyprus verkeert in zwaar weer. Een noodlening van Europa lag in het verschiet om te voorkomen dat de banken zouden omvallen. Griekse waardepapieren hadden immers door de Griekse crisis veel van hun waarde verloren (de fameuse haircut). Aangezien Europa ondertussen de nodige institutionele maatregelen heeft genomen om een dergelijke kleine crisis op te vangen, zeker op een klein eilandje als Cyprus, kon je gerust op twee oren slapen. De Euroministers van Financiën o.lv. onze eigen Minister Jeroen Dijsselbloem zouden de zaak wel regelen.

Maar in het weekeinde barstte de bom. We zagen een herhaling van beelden die we indertijd van Griekenland zagen. Boze en verontwaardigde demonstranten met zwaaiende vlaggen die NEE schreeuwen. Over hun toeren geraakte mannen en vrouwen voor de camera's. Je zou denken dat in zo'n situatie de media hun best doen om de nodige achtergrondinformatie te verschaffen. Maar eerst en vooral volgt de sensatie, de verwijten, de verontwaardiging en de woede zodat het zoeken wordt naar de feiten.

Je probeert te achterhalen waar het over gaat. Ik lees over een heffing van 6,75 % op het spaargeld tot 100,000 €, daarboven is het 9,9% . Is die heffing eenmalig of blijvend? Vanwaar die heffing? Is het een soort belasting? Hoeveel krijgen ze nu van Brussel? Waarom moeten ze zelf geld ophoesten? enz. enz. Uiteindelijk vind je de feiten maar het blijft moeilijk want met name in de Nederlandse media slaat de verontwaardiging toe vermengd met sensatie, onheilsvoorspellingen, foute inschattingen in Brussel, slechte communicatie van Brussel enz.

Uiteindelijk wordt duidelijk dat het om een eenmalige heffing gaat omdat een alles omvattende Europese noodlening Cyprus zou opzadelen met onbetaalbare aflossingen. Cyprus moet dus zelf een bedrag bijna 6 miljard ophoesten. Dat kan het beste door een eenmalige belasting op spaargeld. Cyprioten schrikken zich natuurlijk rot. Tot nu toe was de crisis een ver van hun bed show. Het is op Cyprus altijd mooi weer en dat moet zo blijven, ook in crisistijd. Cypriotische actievoerders, deskundigen en journalisten struikelen over elkaar van verontwaardiging over de aantasting van het vertrouwen, de kans op een bankrun en god weet wat nog meer. Wat zijn ze blij in Hilversum, de crisis is weer terug en dan zijn wij weer lekker bezig.

Twan Huys van Nieuwsuur wist zelfs nog 3 dagen na de feiten de zaak weer flink op te fokken. Terwijl Dijsselbloem in de Tweede kamer zit te vergaderen, "staat Cyprus in de fik" zo analyseert hij haarscherp. Hij zou nu moeten rondbellen met heel Europa om de zaak te regelen, aldus Twan. Die jongen weet hoe het werkt! Ferry Mingelen draagt het zijne er toe bij: “dat komt ervan als je 2 functies wilt combineren”. Dat de beslissing unaniem genomen is door de Euroministers van Financiën, dat er redenen zijn voor het besluit, dat het IMF met de maatregel instemt, dat de ECB meedoet, dat zegt blijkbaar allemaal niks. Deskundige Martin Visser stookt het vuurtje voor Twan nog eens deskundig op. De media hebben immers een kop van jut nodig en daar leent Dijsselbloem zich nu prachtig voor. Ik ben geen fan van Dijsselbloem maar vind wel dat hij de kans moet krijgen om zich te bewijzen als voorzitter van de Euroministers van Financiën. Toch ook een goeie zaak eindelijk ook eens een landgenoot wat hoger in de Europese hiërarchie zit of mag dat niet van Twan c.s.?

Over de Cyprioten kan ik kort zijn. Hun land met veel te grote banken zit diep in een finaciële crisis. Als ze denken dat ze dat geen geld gaat kosten, zijn ze behoorlijk dom. Als je vliegtuig in de fik staat en naar beneden dreigt te storten, kun je ook geen beroep meer doen op de garanties dat dit niet zou gebeuren. Wat dacht je van de IJsland crisis? Nederlandse spaarders bij IJslandse banken kregen van IJsland hun geld niet terug, dat moest Nederland (Wouter Bos weet je nog?) doen. En wat te denken van hogere belastingen op verzekeringen?  Gelukkig was daar Nout Welling, de toenmalige baas van de Nederlandse Bank, als de kop van jut. Nederland moet en zal een schuldige hebben. 

In België dreigen tienduizenden heel kleine spaarders bij Belfius, voormalig Dexia, al hun spaargeld te verliezen. Ze dachten dat het spaargeld was maar volgens doorgewinterde beleggers zijn het gewoon aandelen en dus moeten ze voor de bijl. Het wachten is op een beslissing van Brussel. Grote kapitalisten lusten kleine kapitalisten op zo'n moment rauw. De wereld is hard.

dinsdag 19 maart 2013

MEXICAANSE KIP

Petrus, 'Mexicaanse Kip', acrylverf en potlood op papier (56 x 76 cm)

maandag 18 maart 2013

EL COMANDANTE


Een affiche van de Communistische Jeugd van Venezuela.Het opschrift is: "Voorwaarts Commandant. Hen die mijn dood wensen, wens ik een lang leven toe zodat ze zien hoe de Bolivariaanse Revolutie vooruit gaat van veldslag naar veldslag en van overwinning naar overwinning."
De Latijns Amerikaanse politieke cultuur heeft een lange revolutionaire traditie waarin de gewapende strijd om de politieke macht is toegestaan. Die revolutionaire traditie is aan het eind van de 18e en begin van de 19e eeuw begonnen met de gewapende strijd om de onafhankelijkheid van het koloniale moederland Spanje. Dank zij de pas gestorven Venezuelaanse president Chavez is generaal Simon Bolivar (1783 – 1830) de bekendste Latijns Amerikaanse bevrijder geworden. Zoals Chavez zijn illustere voorganger Simon Bolivar beschouwde als zijn inspiratiebron, zo verwees Fidel Castro aan het begin van zijn revolutie in 1959 naar de Cubaanse onafhankelijkheidsstrijder, schrijver, dichter en politicus José Marti als zijn voorganger en inspirator.

Bij Fidel Castro is die verering voor José Marti nooit zo ver gegaan als bij Chavez voor Simon Bolivar. Terwijl Chavez zoveel als mogelijk de naam van Bolivar verbond met zijn revolutie, Venezuela werd officieel een Bolivariaanse Republiek, heeft Castro nooit enige moeite gedaan om de naam van Marti daadwerkelijk te verbinden aan zijn revolutie. Wel konden beiden zich door hun identificatie met hun nationale bevrijders presenteren als nationalisten die in navolging van hun voorgangers opnieuw strijden voor onafhankelijkheid van hun land. Deze keer niet tegen het vroegere koloniale moederland Spanje maar tegen de VS als de nieuwe imperiale, neo-koloniale mogendheid van onze tijd.

Felicitaties voor de Commandant die zijn 85ste verjaardag viert.Op de achtergrond zien we een schilderij van Simon Bolivar.

Fidel Castro heeft van zijn strijd tegen de VS een nationale en een persoonlijke zaak gemaakt waarvoor elke andere prioriteit, hoe belangrijk ook voor de rest van de natie, moet wijken. Hugo Chavez volgde daarin Fidel Castro. Voor Chavez waren de Verenigde Staten de duivel zelve zoals hij tot hilariteit van zijn gehoor zei tijdens zijn optreden voor de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties. Castro en Chavez beschouwden zich als kameraden in oorlog tegen de VS en voor het socialisme, want ook voor het socialisme moet in hun ogen slag geleverd worden.

Hoewel Chavez in tegenstelling tot Castro door het winnen van democratische verkiezingen aan de macht is gekomen, zien we dat hij steeds meer de taal van de gewapende strijd en de oorlog is gaan hanteren. In navolging van Castro laat ook Chavez zich graag Comandante noemen. Zijn democratisch verworven titel van president maakt in de propaganda meer en meer plaats voor die van comandante. Dit is meer dan symbolisch. Het wijst erop dat onder Chavez de politieke democratie langzaam maar zeker plaats moet maken voor het autoritaire socialisme waarin voor oppositie als zijnde verraders geen plaats meer zou zijn.

Deze jongen laat een T-shirt zien van de 'Verenigde Socialistische Partij van Venezuela' opgericht door Hugo Chavez. het opschrift is "Voorwaarts Comandant" 

Nu Chavez een vroege dood gestorven is, zullen we nooit weten of hij ook echt zover wilde gaan. De beeldspraak wijst in die richting maar of het daadwerkelijk zo ver zou zijn gekomen, is maar de vraag. Zo'n koers zou binnenlands tot veel oproer kunnen leiden maar het zou ook uiteindelijk Latijns Amerika in 2 kampen hebben verdeeld. Aan de ene kant Brazilië en Mexico, met in hun voetspoor Colombia, Chili en Peru, die besloten hebben om de strijd tegen de armoede en onderontwikkeling langs democratische weg aan te gaan, en aan de andere kant dan Venezuela, Cuba, Nicaragua, Bolivia en Ecuador.

Het is waarschijnlijk dat Chavez zich van dit risico van tweedeling van Latijns Amerika bewust was en daarom nooit zo ver zou zijn gegaan als Castro en de zijnen. Vermoedelijk had Chavez de lijnen naar de VS en Europa open gehouden. Chavez was internationaal een groter realist dan zijn uitspraken doen vermoeden. Per slot van rekening bleef hij ook trouw olie leveren aan de VS. Castro had waarschijnlijk in zijn plaats al lang geen olie meer geëxporteerd naar de VS, desnoods ten koste van hoge offers van zijn eigen bevolking.  

De Rum van de Revolutie, Comandante FIDEL.

zondag 17 maart 2013

KABINETSFORMULE RUTTE II



Ik mag Bas Heijne wel. Geen Pavlov progressief die achter de mode en de trends aanloopt maar blijft nadenken, ook al is de verwarring tussen idealen en werkelijkheid groot. Hij stelt in zijn laatste column vast dat het geloof in de menselijke natuur begint te tanen. “Decennialang heerste de progressieve overtuiging dat een mens gebaat zou zijn met zoveel mogelijk vrijheid – het opheffen van het bordeelverbod in 2000 was er een late uiting van. Wie volkomen vrij was, zou vanzelf wel gelukkig worden. Daarna kwam de desillusie – wie vrij was, maakte soms, vrij vaak eigenlijk, keuzes die niet goed uitpakten Voor niemand – niet goed voor jezelf, niet goed voor anderen, niet goed voor de maatschappij. Lang dacht men dat het een kwestie van voorlichting en bewustwording was; wanneer je mensen maar vaak genoeg zou wijzen op de schadelijke effecten van hun al te menselijke neigingen, zouden ze vanzelf het licht wel zien.” (NRC Handelsblad, 16 en 17 maart 2013)

Nog niet zo lang geleden moesten we nog lachen om de goed bedoelde slogan van voormalig premier Balkenende “Fatsoen moet je doen”. Toen stond het progressieve geloof in de menselijk natuur kennelijk nog overeind. Mensen zouden heus wel weten wat het beste voor hun is en als het fout gaat, kunnen we er nog altijd een TV spotje tegenaan gooien. Het geloof in opvoeding en bewustwording als correctie op de menselijke natuur was nog onaangetast.

Totdat, ja totdat wanneer? Toen bleek dat mensen ondanks alle heropvoedingsreclame en afschrikking toch bleven roken? Of totdat de mensen alsmaar dikker werden door ongezond eten? Of toen bleek dat steeds jongere mensen zich een coma zuipen? Of is het besef gekomen met meer geweldpleging tegen ambulance verplegers en politie? Of was het omdat de leiding van publieke instellingen behept bleek te zijn met wat heden ten dage graaicultuur is gaan heten?

Een scherpe grens valt niet te trekken maar het gevoel van mailaise over het gebrek aan individuele verantwoordelijkheid is ontegenzeggelijk groter geworden. De economische crisis heeft bij gebrek aan nog meer fun dat gevoel van malaise versterkt. Wat nu? Meer regelgeving van bovenaf? Het lijkt erop dat de progressieven met hun visie op de staat en samenleving bijna automatisch daarbij terecht komen. Het tot voor kort ondenkbare in progressieve kringen, de staat als Grote Opvoeder, lijkt steeds dichterbij de komen. Steeds meer kamerleden en politieke leiders zoeken hun heil in verbodswetgeving om dan maar normbesef en moraal bij de burger af te dwingen.

Nederland dreigt aldus een dwangdemocratie te worden. Is het niet goedschiks dan kwaadschiks maar de burger zal gedwongen worden zijn gedrag en opvattingen te wijzigingen op straffe van een boete of straf. De overheid hanteert daarbij een mengeling van argumenten. Maar het voornaamste argument is dat van de kosten. Daarin vinden socialisten en liberalen elkaar in dit kabinet. De BV Nederland moet een soepel lopende machine zijn waar burgers zich houden aan regels van efficiency en nut.

Burgers die ziek worden door te roken of teveel te eten, burgers die de vleespotten van de overheid leeg vreten, jonge burgers die zich te pletter zuipen en de boel kort en klein slaan, gezinnen die goedkoop willen wonen enz. enz. moeten door de wet aangepakt worden. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Staatmoralisme ten dienst van de publieke moraal om burger en samenleving op het goede pad te houden. Zijn we dan toch op weg naar de gevreesde 'Brave New World ' die Aldous Huxley zo overtuigend heeft beschreven in zijn gelijknamige boek (1932!)?

Ik ga er vanuit dat zoiets ons niet gaat overkomen, ook al zijn er her en der angstaanjagende signalen dat het toch wel eens die kant uit kan gaan. Ouderen die zichzelf leren opruimen om plaats te maken voor onbezonnen jeugd. Een technisch administratief geboortebeleid voor de productie van werkers om het marktsysteem draaiend te houden. Een gesteriliseerd milieu waarin niets meer aan het toeval wordt overgelaten zodat de kosten van onderhoud minimaal worden. Een woningbouwbeleid waarbij van overheidswege wordt bepaald wie waar mag wonen in wat voor een soort huis.

Dat alles op basis van een 'kosten baten plaatje'. Hier doemt het schrikbeeld van Nederland op als een toekomstige dwangdemocratie met een kruideniersmentaliteit. Of we er ook daadwerkelijk heengaan? Als ik naar dit kabinet kijk, ben ik bang van wel want op meer visie op mens en maatschappij dan die van een kruidenier heb ik Rutte en Samsom nog niet betrapt. Maar wat niet is, kan komen. Meer hoop is er niet.