Petrus, 'Hij is niet om te lachen', potlood en acrylverf op papier (56 x 76 cm) |
vrijdag 22 maart 2013
HIJ IS NIET OM TE LACHEN
Kunsten en (Internationale)Politiek
acrylverf en potlood op papier,
hij is niet om te lachen,
petrus
donderdag 21 maart 2013
HUIDKANKER
Het is of de duivel er
mee speelt. Ik zat te denken of ik nog een vervolg moest schrijven op
mijn blog “Het melanoom” toen ik net las dat vandaag een
bewustwordingscampagne start van de stichting Melanoom. Als huidkanker patiënt kan ik
met mijn ervaring misschien ook wel een steentje bijdragen aan de
campagne. De stichting wil namelijk vooral jongeren waarschuwen voor
een te lange blootstelling aan de zon, zoals bekend een van de
hoofdoorzaken van huidkanker. De vele zonvakanties die de jeugd
tegenwoordig neemt, zouden de kans op huidkanker wel eens extra
kunnen verhogen.
Dat zou kunnen. Ik weet
het niet. Ik ben in ieder geval niet opgegroeid met veel
zonvakanties. Pas na mijn twintigste heb ik mijn eerste reis naar de
zon gemaakt. Ik herinner me nog dat bij thuiskomst familieleden
verbaasd reageerden dat ik niet zo bruin was geworden, toen nog een
statussymbool voor ver reizen. Mijn bruin was inderdaad eerder rood
dank zij de Catalaanse zon. Zoals mijn huisdokter onlangs nog
vertelde worden mensen met een witte huid, blond haar en licht blauwe
ogen niet bruin maar rood. Zij hebben een overgevoelige huid.
Daar kan ik over
meepraten. In mijn jeugd was ik zwemgek en lag ik zowat elke dag aan
het zwembad. Ik ben toen een keer op mijn buik in het zand van het
namaakstrandje aan het natuurbad in slaap gevallen. De gevolgen waren
vreselijk. Een rood verbrande rug die de volgende dagen heel pijnlijk
was en waar na verloop van tijd de vellen aanhingen. Mijn moeder was
er net als ik van van geschrokken maar niemand had het toen over
huidkanker. In die tijd smeerde je jezelf niet eens in met een
beschermend crème. Volgens mijn huisarts helpen die trouwens ook
niet veel. Na die verbranding ben ik wel beter op gaan letten. Het
voordeel was dat ik niks heb met stranden behalve lekker zwemmen.
Lang in de zon liggen bakken, verveelt me. Strandvermaak is me te
druk en te lawaaierig. Als ik al aan het strand een boek las dan was
het onder een parasol, met kleding aan of handdoeken over schouder
en benen.
Ik ben nog een keer
heel erg verbrand op mijn rug. Dat was aan een strand in de
provincie Guanacaste in het tropische Costa Rica. Het was die dag
warm maar zwaar bewolkt. Geen zon te zien. Het water was glashelder.
Langs de rotsen zwemmend kon je zonder duikbril of snorkel tropische
vissen zien zwemmen. De kinderen genoten volop van de zee en het
strand. Ik met hen en omdat er geen zon te zien was, dacht ik in
zembroek rond te kunnen lopen. 's Avonds bleek hoezeer ik me vergist
had. Mijn rug was net zo erg of misschien nog wel erger verbrand dan
toen die keer in mijn jeugd. Ik heb dagen caladryl gesmeerd om de
pijn te verzachten. Nachten kon ik niet op mijn rug slapen. Het is de
laatste keer geweest dat ik me zonder T-shirt op een strand of aan
een zwembad heb gewaagd.
Is mijn huidkanker 30
jaar later het gevolg van deze overdaad aan zon? Wie zal het zeggen?
Statistisch gezien is de kans daarop wel groot. Ondertussen heb ik
van mijn huidarts begrepen dat het eerste melanoom op mijn rug, dat
overigens in een vroeg stadium vakkundig is weg gehaald, iets groter
was dan 1 mm. Dat is pech want de kans op uitzaaiïng is dan groter
dan als het kleiner was geweest dan 1 mm. Vandaar dat ik voortaan 2
maal per jaar gecontroleerd werd. Een keer per jaar uitvoerig in het
ziekenhuis en eenmaal halverwege het jaar door de huidspecialist in
zijn praktijk.
Ondertussen zijn begin
dit jaar – 4 jaar later – al mijn klieren in mijn linkeroksel
weggehaald toen bij de jaarlijkse controle bleek dat zich daar een
melanoom had genesteld. De operatie zelf valt wel mee. Het is een
hele ingreep maar geen ramp. Het drukt je wel op de ernst van de zaak
en de kwetsbaarheid van je leven. Op mijn leeftijd is ook dat niet
nieuw maar het komt wel in een klap op de voorgrond te staan. En nu?
Niemand die het weet. Aan statistieken heb je niks want elk geval
staat apart. Dus er zit niks anders op dan het er beste van te maken.
Ook niks nieuws want volgens mij moet je dat je leven lang of je nu
jong of oud bent. Ondertussen voortaan elke 3 maanden op controle. Voorlopig dan toch.
Kunsten en (Internationale)Politiek
huidkanker,
melanoom,
stichting melanoom,
uit de zon blijven
woensdag 20 maart 2013
DIJSSELBLOEM NU AL KOP VAN JUT
Een digitale fotobewerking vanPetrus van het schilderij 'De Bankier en zijn Vrouw' van de Vlaamse schilder Quinten Matsijs (1514), Museum Het Louvre. |
De aanloop voor het weekeinde was nog
rustig maar toch al een tikkeltje onheilspellend. De attente lezers
wisten het al. Cyprus verkeert in zwaar weer. Een noodlening van
Europa lag in het verschiet om te voorkomen dat de banken zouden
omvallen. Griekse waardepapieren hadden immers door de Griekse crisis
veel van hun waarde verloren (de fameuse haircut). Aangezien Europa
ondertussen de nodige institutionele maatregelen heeft genomen om een
dergelijke kleine crisis op te vangen, zeker op een klein eilandje als Cyprus, kon je gerust op twee oren slapen. De Euroministers van Financiën o.lv. onze eigen Minister Jeroen Dijsselbloem zouden de zaak wel regelen.
Maar in het weekeinde barstte de bom.
We zagen een herhaling van beelden die we indertijd van Griekenland
zagen. Boze en verontwaardigde demonstranten met zwaaiende vlaggen
die NEE schreeuwen. Over hun toeren geraakte mannen en vrouwen voor
de camera's. Je zou denken dat in zo'n situatie de media hun best
doen om de nodige achtergrondinformatie te verschaffen. Maar eerst en
vooral volgt de sensatie, de verwijten, de verontwaardiging en de
woede zodat het zoeken wordt naar de feiten.
Je probeert te achterhalen waar het
over gaat. Ik lees over een heffing van 6,75 % op het spaargeld tot
100,000 €, daarboven is het 9,9% . Is die heffing eenmalig of
blijvend? Vanwaar die heffing? Is het een soort belasting? Hoeveel
krijgen ze nu van Brussel? Waarom moeten ze zelf geld ophoesten? enz.
enz. Uiteindelijk vind je de feiten maar het blijft moeilijk want met name in de Nederlandse media slaat de verontwaardiging toe
vermengd met sensatie, onheilsvoorspellingen, foute inschattingen in Brussel,
slechte communicatie van Brussel enz.
Uiteindelijk wordt duidelijk dat het om
een eenmalige heffing gaat omdat een alles omvattende Europese
noodlening Cyprus zou opzadelen met onbetaalbare aflossingen. Cyprus
moet dus zelf een bedrag bijna 6 miljard ophoesten. Dat kan het
beste door een eenmalige belasting op spaargeld. Cyprioten schrikken
zich natuurlijk rot. Tot nu toe was de crisis een ver van hun bed
show. Het is op Cyprus altijd mooi weer en dat moet zo blijven, ook
in crisistijd. Cypriotische actievoerders, deskundigen en
journalisten struikelen over elkaar van verontwaardiging over de
aantasting van het vertrouwen, de kans op een bankrun en god weet wat
nog meer. Wat zijn ze blij in Hilversum, de crisis is weer terug en
dan zijn wij weer lekker bezig.
Twan Huys van Nieuwsuur wist zelfs nog 3
dagen na de feiten de zaak weer flink op te fokken. Terwijl
Dijsselbloem in de Tweede kamer zit te vergaderen, "staat Cyprus in de
fik" zo analyseert hij haarscherp. Hij zou nu moeten rondbellen met
heel Europa om de zaak te regelen, aldus Twan. Die jongen weet hoe
het werkt! Ferry Mingelen draagt het zijne er toe bij: “dat komt
ervan als je 2 functies wilt combineren”. Dat de beslissing unaniem
genomen is door de Euroministers van Financiën, dat er redenen zijn
voor het besluit, dat het IMF met de maatregel instemt, dat de ECB meedoet, dat zegt blijkbaar allemaal
niks. Deskundige Martin Visser stookt het vuurtje voor Twan nog eens deskundig
op. De media hebben immers een kop van jut nodig en daar leent Dijsselbloem zich nu prachtig voor. Ik ben geen fan van Dijsselbloem maar
vind wel dat hij de kans moet krijgen om zich te bewijzen als
voorzitter van de Euroministers van Financiën. Toch ook een goeie
zaak eindelijk ook eens een landgenoot wat hoger in de Europese hiërarchie zit of mag dat niet van Twan c.s.?
Over de Cyprioten kan ik kort zijn. Hun
land met veel te grote banken zit diep in een finaciële crisis. Als
ze denken dat ze dat geen geld gaat kosten, zijn ze behoorlijk dom.
Als je vliegtuig in de fik staat en naar beneden dreigt te storten,
kun je ook geen beroep meer doen op de garanties dat dit niet zou
gebeuren. Wat dacht je van de IJsland crisis? Nederlandse spaarders
bij IJslandse banken kregen van IJsland hun geld niet terug, dat
moest Nederland (Wouter Bos weet je nog?) doen. En wat te denken van hogere belastingen op verzekeringen? Gelukkig was daar
Nout Welling, de toenmalige baas van de Nederlandse Bank, als de kop
van jut. Nederland moet en zal een schuldige hebben.
In België dreigen tienduizenden heel kleine spaarders bij Belfius, voormalig Dexia, al hun spaargeld te verliezen. Ze dachten dat het spaargeld was maar volgens doorgewinterde beleggers zijn het gewoon aandelen en dus moeten ze voor de bijl. Het wachten is op een beslissing van Brussel. Grote kapitalisten lusten kleine kapitalisten op zo'n moment rauw. De wereld is hard.
In België dreigen tienduizenden heel kleine spaarders bij Belfius, voormalig Dexia, al hun spaargeld te verliezen. Ze dachten dat het spaargeld was maar volgens doorgewinterde beleggers zijn het gewoon aandelen en dus moeten ze voor de bijl. Het wachten is op een beslissing van Brussel. Grote kapitalisten lusten kleine kapitalisten op zo'n moment rauw. De wereld is hard.
Kunsten en (Internationale)Politiek
Christine Lagarde,
cyprus,
eurogroep,
europese centrale bank,
ferry van mingelen,
IMF,
jeroen dijsselbloem,
nieuwsuur,
twan huijs
dinsdag 19 maart 2013
MEXICAANSE KIP
Kunsten en (Internationale)Politiek
acryl en potlood op papier,
mexicaanse kip,
petrus
maandag 18 maart 2013
EL COMANDANTE
De Latijns Amerikaanse politieke
cultuur heeft een lange revolutionaire traditie waarin de gewapende
strijd om de politieke macht is toegestaan. Die revolutionaire
traditie is aan het eind van de 18e en begin van de 19e eeuw begonnen
met de gewapende strijd om de onafhankelijkheid van het koloniale
moederland Spanje. Dank zij de pas gestorven Venezuelaanse president
Chavez is generaal Simon Bolivar (1783 – 1830) de bekendste
Latijns Amerikaanse bevrijder geworden. Zoals Chavez zijn illustere
voorganger Simon Bolivar beschouwde als zijn inspiratiebron, zo verwees Fidel Castro aan het begin van zijn
revolutie in 1959 naar de Cubaanse onafhankelijkheidsstrijder,
schrijver, dichter en politicus José Marti als zijn voorganger en
inspirator.
Bij Fidel Castro is die verering voor
José Marti nooit zo ver gegaan als bij Chavez voor Simon Bolivar. Terwijl Chavez zoveel
als mogelijk de naam van Bolivar verbond met zijn revolutie,
Venezuela werd officieel een Bolivariaanse Republiek, heeft Castro
nooit enige moeite gedaan om de naam van Marti daadwerkelijk te
verbinden aan zijn revolutie. Wel konden beiden zich door hun
identificatie met hun nationale bevrijders presenteren als nationalisten die in navolging van hun voorgangers
opnieuw strijden voor onafhankelijkheid van hun land. Deze keer niet tegen het
vroegere koloniale moederland Spanje maar tegen de VS als de nieuwe
imperiale, neo-koloniale mogendheid van onze tijd.
Felicitaties voor de Commandant die zijn 85ste verjaardag viert.Op de achtergrond zien we een schilderij van Simon Bolivar. |
Fidel Castro heeft van zijn strijd
tegen de VS een nationale en een persoonlijke zaak gemaakt waarvoor
elke andere prioriteit, hoe belangrijk ook voor de rest van de natie,
moet wijken. Hugo Chavez volgde daarin Fidel Castro. Voor Chavez
waren de Verenigde Staten de duivel zelve zoals hij tot hilariteit
van zijn gehoor zei tijdens zijn optreden voor de Algemene
Vergadering van de Verenigde Naties. Castro en Chavez beschouwden
zich als kameraden in oorlog tegen de VS en voor het socialisme, want
ook voor het socialisme moet in hun ogen slag geleverd worden.
Hoewel Chavez in tegenstelling tot
Castro door het winnen van democratische verkiezingen aan de macht is
gekomen, zien we dat hij steeds meer de taal van de gewapende strijd
en de oorlog is gaan hanteren. In navolging van Castro laat ook
Chavez zich graag Comandante noemen. Zijn democratisch verworven
titel van president maakt in de propaganda meer en meer plaats voor
die van comandante. Dit is meer dan symbolisch. Het wijst erop dat
onder Chavez de politieke democratie langzaam maar zeker plaats moet
maken voor het autoritaire socialisme waarin voor oppositie als zijnde verraders geen plaats meer zou zijn.
Deze jongen laat een T-shirt zien van de 'Verenigde Socialistische Partij van Venezuela' opgericht door Hugo Chavez. het opschrift is "Voorwaarts Comandant" |
Nu Chavez een vroege dood gestorven is,
zullen we nooit weten of hij ook echt zover wilde gaan. De
beeldspraak wijst in die richting maar of het daadwerkelijk zo ver
zou zijn gekomen, is maar de vraag. Zo'n koers zou binnenlands tot
veel oproer kunnen leiden maar het zou ook uiteindelijk Latijns
Amerika in 2 kampen hebben verdeeld. Aan de ene kant Brazilië en
Mexico, met in hun voetspoor Colombia, Chili en Peru, die besloten
hebben om de strijd tegen de armoede en onderontwikkeling langs
democratische weg aan te gaan, en aan de andere kant dan Venezuela,
Cuba, Nicaragua, Bolivia en Ecuador.
Het is waarschijnlijk dat Chavez zich
van dit risico van tweedeling van Latijns Amerika bewust was en
daarom nooit zo ver zou zijn gegaan als Castro en de zijnen.
Vermoedelijk had Chavez de lijnen naar de VS en Europa open gehouden.
Chavez was internationaal een groter realist dan zijn uitspraken doen
vermoeden. Per slot van rekening bleef hij ook trouw olie leveren aan de VS. Castro had waarschijnlijk in zijn plaats
al lang geen olie meer geëxporteerd naar de VS, desnoods ten koste
van hoge offers van zijn eigen bevolking.
De Rum van de Revolutie, Comandante FIDEL. |
Kunsten en (Internationale)Politiek
cuba,
el comandante hugo chavez,
el comandate fidel castro,
josé marti,
simon bolivar,
venezuela
zondag 17 maart 2013
KABINETSFORMULE RUTTE II
Ik mag Bas Heijne wel.
Geen Pavlov progressief die achter de mode en de trends aanloopt maar
blijft nadenken, ook al is de verwarring tussen idealen en
werkelijkheid groot. Hij stelt in zijn laatste column vast dat het
geloof in de menselijke natuur begint te tanen. “Decennialang
heerste de progressieve overtuiging dat een mens gebaat zou zijn met
zoveel mogelijk vrijheid – het opheffen van het bordeelverbod in
2000 was er een late uiting van. Wie volkomen vrij was, zou vanzelf
wel gelukkig worden. Daarna kwam de desillusie – wie vrij was,
maakte soms, vrij vaak eigenlijk, keuzes die niet goed uitpakten Voor
niemand – niet goed voor jezelf, niet goed voor anderen, niet goed
voor de maatschappij. Lang dacht men dat het een kwestie van
voorlichting en bewustwording was; wanneer je mensen maar vaak genoeg
zou wijzen op de schadelijke effecten van hun al te menselijke
neigingen, zouden ze vanzelf het licht wel zien.” (NRC Handelsblad,
16 en 17 maart 2013)
Nog niet zo lang
geleden moesten we nog lachen om de goed bedoelde slogan van
voormalig premier Balkenende “Fatsoen moet je doen”. Toen stond
het progressieve geloof in de menselijk natuur kennelijk nog
overeind. Mensen zouden heus wel weten wat het beste voor hun is en
als het fout gaat, kunnen we er nog altijd een TV spotje tegenaan
gooien. Het geloof in opvoeding en bewustwording als correctie op de
menselijke natuur was nog onaangetast.
Totdat, ja totdat
wanneer? Toen bleek dat mensen ondanks alle heropvoedingsreclame en
afschrikking toch bleven roken? Of totdat de mensen alsmaar dikker
werden door ongezond eten? Of toen bleek dat steeds jongere mensen
zich een coma zuipen? Of is het besef gekomen met meer geweldpleging
tegen ambulance verplegers en politie? Of was het omdat de leiding
van publieke instellingen behept bleek te zijn met wat heden ten dage
graaicultuur is gaan heten?
Een scherpe grens valt
niet te trekken maar het gevoel van mailaise over het gebrek aan
individuele verantwoordelijkheid is ontegenzeggelijk groter geworden.
De economische crisis heeft bij gebrek aan nog meer fun dat gevoel
van malaise versterkt. Wat nu? Meer regelgeving van bovenaf? Het
lijkt erop dat de progressieven met hun visie op de staat en
samenleving bijna automatisch daarbij terecht komen. Het tot voor
kort ondenkbare in progressieve kringen, de staat als Grote Opvoeder,
lijkt steeds dichterbij de komen. Steeds meer kamerleden en politieke
leiders zoeken hun heil in verbodswetgeving om dan maar normbesef en
moraal bij de burger af te dwingen.
Nederland dreigt aldus
een dwangdemocratie te worden. Is het niet goedschiks dan kwaadschiks
maar de burger zal gedwongen worden zijn gedrag en opvattingen te
wijzigingen op straffe van een boete of straf. De overheid hanteert
daarbij een mengeling van argumenten. Maar het voornaamste argument
is dat van de kosten. Daarin vinden socialisten en liberalen elkaar
in dit kabinet. De BV Nederland moet een soepel lopende machine zijn
waar burgers zich houden aan regels van efficiency en nut.
Burgers die ziek worden
door te roken of teveel te eten, burgers die de vleespotten van de
overheid leeg vreten, jonge burgers die zich te pletter zuipen en de
boel kort en klein slaan, gezinnen die goedkoop willen wonen enz.
enz. moeten door de wet aangepakt worden. Wie niet horen wil, moet
maar voelen. Staatmoralisme ten dienst van de publieke moraal om
burger en samenleving op het goede pad te houden. Zijn we dan toch op
weg naar de gevreesde 'Brave New World ' die Aldous Huxley zo
overtuigend heeft beschreven in zijn gelijknamige boek (1932!)?
Ik ga er vanuit dat
zoiets ons niet gaat overkomen, ook al zijn er her en der
angstaanjagende signalen dat het toch wel eens die kant uit kan gaan.
Ouderen die zichzelf leren opruimen om plaats te maken voor
onbezonnen jeugd. Een technisch administratief geboortebeleid voor de
productie van werkers om het marktsysteem draaiend
te houden. Een gesteriliseerd milieu waarin niets meer aan het toeval
wordt overgelaten zodat de kosten van onderhoud minimaal worden. Een
woningbouwbeleid waarbij van overheidswege wordt bepaald wie waar mag
wonen in wat voor een soort huis.
Dat alles op basis van een 'kosten baten plaatje'. Hier doemt het
schrikbeeld van Nederland op als een toekomstige dwangdemocratie met
een kruideniersmentaliteit. Of we er ook daadwerkelijk heengaan? Als
ik naar dit kabinet kijk, ben ik bang van wel want op meer visie op
mens en maatschappij dan die van een kruidenier heb ik Rutte en
Samsom nog niet betrapt. Maar wat niet is, kan komen. Meer hoop is er
niet.
Kunsten en (Internationale)Politiek
bas heijne,
dwangdemocratie,
geloof in de menselijke natuur,
kabinet rutte II,
kruideniersmentaliteit,
pvda,
vvd
Abonneren op:
Posts (Atom)