Statue of Liberty by the National Rifle Association, een digitale fotocollage van Petrus |
zaterdag 27 april 2013
STATUE OF LIBERTY BY THE NATIONAL RIFLE ASSOCIATION
Kunsten en (Internationale)Politiek
digitale fotocollage van petrus,
statue of liberty by the national rifle association
donderdag 25 april 2013
HET WORDT WEER LENTE
Kunsten en (Internationale)Politiek
acrylverf en potlood op papier,
het wordt weer lente,
petrus
woensdag 24 april 2013
DE HOND MAAKT HET TE BONT
Het is grappig dat na al
het gedoe rond het Koningslied opiniepeiler (of is het opiniemaker)
Maurice de Hond met het idee komt om de kiezers “ de controleknop”
in handen te geven van bestuur en wetgeving in Nederland en ze
daarmee medeverantwoordelijk te maken. Zo wordt volgens hem het
tekort aan volskwil gerepareerd in ons staatsbestel.
Een van zijn modieuze, pardon moderne
voorstellen, is “een on-line referendum” eventueel
aangevuld door een “correctief referendum” dat “kan worden
ingeroepen als de Kamer wel een regeringsvoorstel aanneemt.
Volgens De Hond “ kunnen kiezers binnen vier weken om een
correctief referendum vragen. Doen meer dan 5% van de kiezers dat, dan
wordt zo'n referendum georganiseerd.”
Referendum en correctief referendum.
Het kan niet op. Waarom ook nog niet een twietreferendum als het
correctief referendum niet erkend wordt? Het gedoe rond het
Koningslied zal daarmee vergeleken niks blijken te zijn. Als burgers elkaar
al om een liedje de oren wassen, met scheldpartijen en bedreigingen,
wat moet dat dan niet worden als er persoonlijke belangen op het spel
staan? Dat worden on-line oorlogen en twiet offensieven.
Met zijn voorstellen versterkt De Hond de idee dat democratie alleen maar draait om de volkswil en dan ook nog in de betekenis van je zin
krijgen. In crisistijd krijgen steeds minder kiezers hun zin en dus vreest De
Hond dat er binnenkort wel eens een opstand zou kunnen komen. Om dat
te voorkomen betrekken we de kiezer via on-line referenda en
correctieve referenda bij het bestuur en dat betekent
verantwoordelijkheid nemen en dragen. Weg opstand, denkt De Hond. Was
het maar zo eenvoudig.
Wil ik nu elk voorstel dat de Hond in
zijn toespraak doet (zie Volkskrantartikel: de Hond:'Het electorale bestel dreigt onderuit te gaan', 23 april 2013) onder de
tafel werken? Nee, zo bont wil ik het niet maken. Het afschaffen van
de Eerste Kamer valt te overwegen net als het kiezen van de premier
die dan als een pseudo-president zijn eigen kabinet samenstelt zonder
dat de Tweede kamer daar enige invloed opheeft. Dat verhoogt het
dualisme in onze democratie, maar ook de conflict gevoeligheid. Het draagvlak in de Tweede Kamer wordt een stuk minder of verdwijnt zelfs en wordt bij de referenda en het correctieve referendum gelegd.
Leveren die laatste twee -referendum en correctief referendum - meer verantwoordelijke
politiek op en bijgevolg meer betrokkenheid van de burger? Dat valt zeer te betwijfelen. In de VS zien we dat het conflictmodel tussen
president en parlement kan leiden tot een heilloze polerasatie tussen
de politieke partijen met als gevolg verlammming van het bestuur. De kiezers doen daar vrolijk aan mee met allerlei lobbygroepen zoals bv. de Teaparty. Nieuwe
verkiezingen hebben daar tot nu toe niets aan veranderd laat staan dat referenda en
corrective referenda dat zouden doen. Ik vermoed dat de conflicten met ons meerpartijen stelsel nog verder uit de hand zullen lopen dan in de VS met alle bestuurlijke gevolgen van dien.
Democratie is meer dan het
organiseren van het politieke conflict. Democratie is ook het
organiseren van vertrouwen en daar heeft De Hond en en met hem veel
politici, opniemakers, journalisten en bekende Nederlanders geen oog
voor. Vertrouwen herstel je ook niet met nieuwe procedures en structuren (dat zouden ze bij D66 ook eens een keer moeten gaan beseffen). Vertrouwen is een kwestie van politieke cultuur
en het scheppen van een politieke cultuur van vertrouwen is veel en
veel moeilijker dan het maken van nieuwe politieke structuren en instellen van nieuwe procedures. In de politiek is het net als op de beurs: het vertrouwen gaat te paard en komt te voet terug.
Vertrouwen is een onderbelicht thema omdat het tot voor kort vanzelfsprekend was. Vertrouwen betekent dat je bereid bent om met je
politieke tegenstander een akkoord te sluiten, rekening wil houden
met de wensen van de tegenstander, andermans belangen meeweegt enz.
Vertrouwen herstel je niet door
referendums en correctieve referendums opeen te stapelen of door het
landsbestuur op basis van een conflictmodel te organiseren.
Een cultuur van politiek vertrouwen
moet je koesteren en van jongs af aan de burgers aanleren. Politici
moeten dat vertrouwen voeden door hun voorbeeldige gedrag en
opvattingen. Ze moeten zich dienend opstellen, een duidelijke
scheiding brengen in wat algemeen belang is en wat particulier of
groepsbelang is. Helaas gebeurt dat al jaren niet meer. Politici
praten de kiezers naar de mond (populisme) en kiezers laten zich
opnaaien door zelfbelang, media, bekende Nederlanders, en de idee
dat ze mogen zeggen wat ze willen en dat ze altijd gelijk hebben.
Mooi niet dus. Bij samen in een land leven komt meer kijken dan
praatjes hebben. De Hond zit te sleutelen aan de marge terwijl het
gaat om het hart van de democratie, namelijk vertrouwen dat je er samen
uitkomt.
Kunsten en (Internationale)Politiek
correctief referendum,
eerste en tweede kamer,
gekozen premier,
koningslied,
mauruce de hond,
referendum,
voorstellen voor aanpassingen van het democratisch bestel
maandag 22 april 2013
GEEN WONING GEEN KRONING
Als voormalig provinciaal student aan
de kleinsteedse Nijmeegse toen nog Katholieke universiteit, heb ik
gisterenavond met verbazing en een zekere ergernis gekeken naar de
krakersrellen bij de inhuldiging van Koningin Beatrix op 30 april
1980 (NTR TV programma Andere Tijden). Natuurlijk heb ik het toen ook allemaal gevolgd, maar op afstand. Ik
gunde Beatrix haar inhuldiging. Per slot van rekening maakt Oranje
deel uit van onze nationale geschiedenis en daar moeten we zuinig op
zijn. Daarom ben ik ook geen principieel tegenstander van het
Koningshuis. Er zijn belangrijkere zaken om principieel mee bezig te
zijn zolang het Koningshuis min of meer fatsoenlijk zijn werk doet.
Met krakers daarentegen heb ik nooit
iets gehad. Dat komt door mijn studententijd. Krakers en aanverwanten
gebruikten begin jaren zeventig ons studentenhuis aan de Jacobslaan
als een zoete inval. In die tijd was dat huis een beetje berucht
vanwege de beschilderde voorkant, de vrij gevochten leefstijl en het
feit dat het huis tevens het eerste honk was van de Nijmeegse
provadyaclub Doornroosje. In het begin kon ik daar mee leven. Ik
dacht dat zij net als ik en mijn vrienden op zoek waren naar een weg
om nieuwe idealen te verwerkelijken.
Maar na een tijdje ontdekte ik dat ze
ons huis zagen als een vrijplaats om er te doen en te laten wat ze
wilden waaronder ook ons eten te pikken, zogenaamd platen te lenen en
zelfs gebruik te maken van mijn kamer met bed om er weet ik wat in
uit te vreten. Op een gegeven moment trof ik op mijn kamer, waarvoor
ik net als mijn medebewoners een normale huurprijs betaalde verdiend
als werkstudent, een bezorgde vader aan die op zoek was naar zijn 15
jarige dochter. Hij had gehoord dat ze zich in ons huis te buiten zou
gaan aan seksuele uitspattingen. De zedenpolitie dacht er ook zo
over, zo bleek later tijdens een verhoor op het Nijmeegse
politiebureau.
Ik kreeg genoeg van de wietrokers en de
wietverkopers, de krakers en hun zogenaamde linkse verontwaardiging
over het onrecht in de wereld terwijl ze ondertussen vooral met
zichzelf bezig waren. Linkse politiek bleek voor hen een dekmantel te
zijn voor gratis wonen, niet werken en de beest uit te hangen. Onze
idealen van (geestelijke) vrijheidslievendheid, gerechtigheid en
creativiteit werden door ordinaire gelukzoekers, uitvreters, luiaards
en hash dealers gecorrumpeerd. Daar was wat mij betreft maar een
oplossing voor en dat was weg wezen.
Gisteren zag ik op Nederland 3 dezelfde
corrumpering van linkse idealen door zich autonomen noemende krakers
in Amsterdam. Geen woning, geen kroning was hun leus daarmee de
suggestie wekkend dat ze streden tegen woningnood en voor een
rechtvaardige woningverdeling. Veel goedgelovige Amsterdammers (de
jeugd moet een toekomst hebben en dat soort cliché's hoor je hen dan
zeggen) steunden hen daar toen in. Maar wat zag je in werkelijkheid?
Krakers en ander volk gooiden met stoeptegels naar de politie,
vernielden auto's en gooiden stenen naar paarden van de bereden
politie. Ik zag verwende snotneuzen die ten koste van alles een
feestje van de gegoede burgers wilden verzieken.
Een inmiddels ouder geworden
professionele kraker beweerde zelfs zonder enige schaamte dat bij
dergelijke confrontaties nu eenmaal doden kunnen vallen. Dan was er
nog een kraker die uitlegde wat de effecten van hun stoorzender in
het beruchte krakerspand de Keijzer had op de coördinatie van die
nationale feestdag. Die zaaide dus verwarring, veroorzaakte
misverstanden bij de leiding wat uiteindelijk tot een partijtje
oorlog leidde. De man vertelde het schaamteloos, zonder enig spoor
van bedachtzaamheid over wat hij en de zijnen aangericht hadden (op
kosten van de brave belastingbetaler) of wat de gevolgen hadden
kunnen zijn. Ja, er hadden doden kunnen vallen, erkende ook hij. Dit
was een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis: opgeschoten
lummels, verwend door de welvaartsmaatschappij, die elk gevoel van
verantwoordelijkheid kwijt waren. Geen generatie om trots op te zijn.
Helaas.
Kunsten en (Internationale)Politiek
geen woning geen kroning,
inhuldiging koningin beatrix,
krakersrellen amsterdam,
ntr tv andere tijden
zondag 21 april 2013
FOTOBOEK ART BRUSSELS 2013
Art Brussels 2013: 'Blue, Red and Yellow' |
Art Brussels 2013: 'Blue' |
Art Brussels 2013: 'Mouwstukje' |
Art Brussels 2013: 'Liggend naakt zonder vagina' |
Art Brussels 2013: 'Duo' |
Art Brussels 2013: 'Feestelijk' |
Art Brussels 2013: 'Het echtpaar' |
Art Brussels 2013: ' Nul coördinaten' |
Art Brussels 2013: 'Verloren laarzen' |
Art Brussels 2013: 'Hoedje' |
Art Brussels 2013: 'Afgepaste pose' |
Art Brussels 2013: 'Zwart en Wit' |
Art Brussels 2013: 'Rood' |
Art Brussels: 'Vedetten' |
Art Brussels 2013: 'Verveling' |
Art Brussels 2013: 'Wachten' |
Art Brussels 2013: 'Zalmkleurige pumps en Rode sokken' |
Kunsten en (Internationale)Politiek
art brussels 2013,
fotoboek art brussels,
fotocollage,
petrus
Abonneren op:
Posts (Atom)