DE REAL MR.MARK RUTTE

'De Real Mr. Mark Rutte", an artist's impression by Petrus.

HET VRESELIJKE VLIEGEN

IK wist niet dat er zoveel vliegverkeer is naar Madagaskar, een arm eiland ten oosten van Afrika. De ruim 10 uur durende vlucht zit helemaal volgeboekt. Op het Charles De Gaulle vliegveld staat een enorme rij ready for boarding.

Het was alweer een tijdje geleden dat ik een continentale vlucht had gemaakt. Deze keer ging het van Schiphol via Parijs naar Antananarivo, de hoofdstad van Madagaskar. De trend zet door. Crisis of niet, de luchthavens blijven barstens druk en de vliegtuigen zitten vol. Er wordt wat afgereisd. Je vraagt je af waar dat allemaal naar toe moet. Ontspannen rondlopen, een koffietje drinken en op het gemak naar de gate lopen is er niet meer bij. In de snackbars, in de winkels met hun internationale chique en in de boekshop zijn de reizigers druk met geld uitgeven.

Tussen Schiphol en Parijs zat ik ingeklemd tussen het raampje en een man van naar schatting 200 kilo. Ik kon amper de krant lezen. Uit het raampje kijken was de beste optie. Naar de WC gaan was een ingewikkelde manoeuvre. Gelukkig bood hij aan om naar het raam op te schuiven zodat ik bij terugkeer niet meer langs hem hoefde. Je zou meer dan 10 uur zo moeten reizen. Dat is pas afzien.

Een andere trend is dat steeds meer gezinnen met steeds jongere kinderen op stap gaan, ook op lange afstandsvluchten. Baby's zijn geen probleem, die eten en slapen voor de rest hoor je ze niet. Maar oververmoeide kleutertjes is andere koek. Die worden huilerig bij de minste of gereingste tegenspraak van hun ouders. Beginne te zeuren, te gillen of langdurig te huilen om hun zin te krijgen. Leuk is anders. De ouders doen hun best om de overlast tot een minimum te beperken maar dat is niet gemakkelijk. De enige remedie is je koptelefoon opzetten en proberen naar een film te kijken of muziek te luisteren. Misschien zouden de luchtvaartmaatschappijen moeten beginnen met aparte afdelingen voor jonge gezinnen en senioren?

Mijn opklaptafeltje met tablet etenswaren wordt allengs een puinhoop. De kwaliteit van het eten was niet slecht als je in aanmerking neemt dat het uit een soort Air France gaarkeuken komt.

Als vakbondsman reis je uiteraard economy. Dat heb ik nooit erg gevonden. Maar de stoelen zijn wel heel erg smal geworden. Je kunt je niet meer met goed fatsoen bewegen. Benen of armen strekken kan niet meer. Het uitgeklapte tafeltje met het tabletje vol eten en drinken is een hel voor een normaal mens. Op een vlucht van 1 of 2 uur is het nog uit te houden maar in lange vluchten weet je op den duur niet meer waar je het moet zoeken. Het volgepropte tablet dat je charmant krijgt aangereikt van de stewardess kan amper op je opklaptafeltjes staan (het wordt nog ergers als de passagier voor je, zijn stoel in uiterste ruststand heeft staan) en dus een ongelukje is gauw gebeurd. Mijn buurvrouw stootte eerst het plastic glas met water per ongeluk om, toen viel haar kussentje en vervolgens donderde mijn koffie over mijn nog schone broek. Lekker zitten in zo'n natte pantalon.

Tegen half elf 's avonds stonden we dan eindelijk met zo'n 400 passagiers voor de migratie ambtenaren van Madagascar. Ook dat ken ik al jaren. We verspreiden ons over 3 rijen: een voor de residents, een voor degenen die en visa hebben en een voor de reizigers die nog geen visa hebben. De paspoortcontrole gaat tergend langzaam. Ik schat ongeveer 2 minuten per passagier. De 100ste in de rij moet dus al gauw 3 uur wachten. Het ergste is nog het tussendoor gedoe. Mannen met het woord 'protocol' op de rug, komen met een handjevol paspoorten aanzetten om afgestempeld te worden. De zogenaamde VIP behandeling die je natuurlijk met wat pasmunt kunt regelen als je de benodigde kennissen of vrienden hebt.

Ik kreeg medelijden met de vakantiegangers in de rij van mensen zonder visa. Die moesten nog wel even op hun tanden bijten voordat ze zouden kunnen genieten van de overdaad aan armoede en ellende in dit eiland met zijn prachtige natuur. Wat bezielt mensen uit bijvoorbeeld Nederland om op vakantie te gaan naar een eiland als Madagaskar? Een soort avontuur, risico's nemen die je thuis verafschuwt, iets bijzonders doen om indruk te maken op familie en vrienden of is het een vorm van ontwikkelingshulp?

De reizigerscabine biedt een futuristische aanblik van mensen als robots achter schermpjes. Wat een mens allemaal niet verdraagt om zich van A naar B over lange afstand te verplaatsen. En dan te weten dat er ruimtevaart fanaten zijn die ons wijs willen maken dat onze toekomst in het reizen door de ruimte ligt, soms jarenlang. Geef mij maar de geur van bloemen en bomen, van aarde na een regenbui, van fris water en verse groente.Daar kan geen ruimtereis tegenop.

Dat er veel corruptie in het land is, weet je meteen als de dienstdoende ambtenaar je slinks om een 'cadeau' vraagt. Gelukkig had ik mijn paspoort al in mijn hand met de bijbehorende stempel. Wegwezen dus. Het is de kleine corruptie dat je in zowat elk land buiten Europa aantreft behalve in de VS, Canada en Australië en nog een enkel zeldzaam land hier of daar. Gelukkig hoefde ik niet ook nog eens mijn koffer te gaan zoeken in de grote hoop naast de veel te kleine band. Ik had voor de paar dagen dat ik in Madagaskar zou zijn genoeg aan handbagage.

Eenmaal in de auto op weg naar het hotel dat door de plaatselijk vakbond voor me is geregeld, vraag ik me af hoe dat gaat als de reuzen Airbus straks maar liefst 800 passagiers uitspuwt over die 3 ambtenaren. Dat wordt één grote ellende. Nog eerder naar het vliegveld om door alle controles te komen, nog langere rijen en nog meer vervelende ambtenaren. Het vliegen zal er wel weer goedkoper door worden, maar of het leuker zal worden? Ik vrees van niet.

PR lui en enthousiaste techneuten zullen antwoorden dat de techniek straks alles nog beter en vlugger zal laten verlopen. Nou daar geloof ik dus niks van. Ik heb het al vaker meegemaakt in Derde Wereld landen. Die mooie slimme electronische machines laten het nogal eens afweten, zeker nu er elk jaar weer een nieuw model dat nog beter en sneller is dan het voorgaande wordt geïntroduceerd. De apparaten voor de ticketcontrole in Madagaskar werkten niet en het lokale personeel heeft geen idee hoe dat op te lossen. Vanwege de onbetrouwbare controles op lokaal niveau heeft Air France voor de vliegtuigtrap ook nog eens zijn eigen veiligheidscontrole geïnstalleerd. Gelukkig was ik op weg naar huis en dat scheelt.

DE BELGISCHE BASTAARDDOCHTER

Natuurlijk,de bovenstaande fotomontage is geen enkel bewijs dat Delphine een dochter zou zijn van Koning Albert II van België, maar het is wel opvallend hoe de beide gezichten bij elkaar passen. De montage is gemaakt van de 2 foto's die hieronder staan afgebeeld. 

Is Delphine Boël nu wel of niet een onechte dochter van Koning Albert II? Tot nu toe reageert de Belgische Koninklijke Familie krampachtig. Ook de nieuwe Koning Filip reageert afwijzend op elke vraag, op het nonchalante af, terwijl ze zijn halfzuster zou kunnen zijn. Hij zou daarom toch wel wat menselijker kunnen reageren? Enfin, het laat nog maar eens zien dat het Belgische Koningshuis buiten de maatschappelijke werkelijkheid staat. Daarentegen is het een publiek geheim dat het enfant terrible Prins Laurant, een broer van Koning Filip, in ieder geval kontakt heeft met zijn veronderstelde halfzuster.  

De 2 bovenstaande foto's heb ik gebruikt voor de fotomontage boven aan de blog. Links een recente foto van Delphine Boël (Pol de Wilde-Corelio). Rechts een foto van Koning Albert II.

Over het algemeen gaat men er vanuit dat Delphine Boël wel degelijk een onechte dochter van Albert is. Waarom ook niet? Iedereen weet dat hij heel lang een slecht huwelijk heeft gehad met zijn Italiaanse Prinses Paola. De moeder van Delphine, een vrouw uit Belgische aristocratische kringen, heeft onomwonden bekend gemaakt dat zij maar liefst 18 jaar een verhouding met de Koning heeft gehad. Dat is verdorie een half huwelijk en dan doet hij met zijn familie net of er niks aan de hand is.

Ik lees in de kranten dat Delphine Boël opnieuw een juridische procedure heeft opgestart om te bewijzen dat Koning Albert haar biologische vader is.Waarom ook niet? In een tijd dat er gedebatteerd wordt over de rechten van het kind zoals o.a. het recht om zijn of haar biologische vader te kennen, zou het toch niet meer dan normaal moeten zijn dat een man zijn vaderschap erkent, ook al was hij Koning der Belgen? Het zou een mooi voorbeeld zijn van openheid. Maar blijkbaar is dat moeilijk voor het Belgische koningshuis waarvan beweerd wordt dat de toekomst van België daaraan is verbonden. Kortom, het is alles politiek.

CANTO CORALE E TEATRO

Canto Corale e Teatro, Mergozzo, Lago di Mergozzo,  Italië

LA PIAZZA DI SERA

La Piazza di Sera, Mergozzo, Lago do Mergozzo, Italië

IL PENSATORE

Il Pensatore, Gravellona, Italia 2013

ZORGTOERISME NAAR BELGIË

Specialisten hebben praktij aan huis waardoor de dienstverlening veel flexibeler en menselijker (patiëntvriendelijker) is.

Ik heb het hier al vaker geschreven maar nu staat het ook in de krant. In NRC Handelsblad van donderdag 18 en vrijdag 19 juli (blz.5) nog wel, de krant voor vooraanstaand en intellectueel Nederland. De medische zorg in België is sneller, efficiënter maar vooral ook menselijker. Hoe dat komt? Volgens de Nederlandse medische insiders is dat niet duidelijk. Volgens de Nederlandse patiënten wel waarom laten anders steeds meer Nederlanders zich in België behandelen? En dat worden er elk jaar meer zodat minister Schippers nu laat uitzoeken wat de oorzaak is van dit zogenaamde 'zorgtoerisme'. Dat woord suggereert zorgeloosheid bij de burger wat natuurlijk onjuist is. De patiënt gaat nu juist naar België omdat hij zich daar beter behandeld weet.

Even een paar cijfers uit het artikel. België besteedt 10,5% van zijn Bruto Binnenlands Product aan medische zorg. Nederland 12%. De Belg betaalt 27% van de zorgkosten zelf, de Nederlander betaalt17%. Het lijkt voor de hand liggend. De Belg moet meer betalen voor de medische zorg en dus kijkt hij wel uit. Maar de zorgconsumptie stijgt ook in België, maar minder dan in Nederland. Dat komt omdat ze meer remgeld betalen. Maar dat is wel geplafonneerd. Kwetsbare mensen met een laag inkomen betalen maximaal € 450. De hogere inkomens € 1800. Voordeel van het systeem is dat iedere Belg bepaalt wat zijn gezondheid hem of haar waard is. In Nederland wordt die verantwoordelijkheid overgenomen door overheid, zorgverzekeraars en de medische stand.

Maar er is meer zo signaleert het artikel en zo ervaar ik al jaren. In België zijn geen wachtlijsten, geen oproepen en geen onaardig personeel. Waarom niet? Omdat elke arts vrij is om zijn ding te doen, huisarts of specialist. Er is nooit een numerus clausus geweest, waardoor er in België artsen en specialisten genoeg zijn. Elke arts is tevens ondernemer die zijn eigen praktijk aan huis kan hebben. Als ondernemer wil de arts klanten hebben en dus is hij overdag maar heel vaak ook 's avonds beschikbaar. Heel handig ook voor de patiënt die overdag werkt.

Afspraken maken is daarom geen probleem. Afspraken die jou ook uitkomen. Geen gewacht op een oproep van het ziekenhuis of de specialist. Ik ben regelmatig van het spreekuur van mijn huisarts naar huis gegaan met afspraken voor longfoto's en een hartspecialist op zak. Alles in een zitting bij de huisarts geregeld. Kom daar in Nederland eens om. Daar mag je zelfs niet zelf je urgentie bepalen. Alles wordt door de huisarts voor je geregeld. Ben je verplicht naar een huisarts te gaan in België alvorens naar een specialist te kunnen gaan? Nee, dat hoeft niet. Eenmaal bij een specialist of op een ziekenhuisafdeling geweest, regel ik zelf met die afdeling of de specialist mijn afspraken.

Belgische medische zorg is marktwerking met een menselijk gezicht waarbij de regering in het oog houdt dat de zorg voor iedereen toegankelijk blijft. Vergelijk dat met Nederland waar de overheid, de medische stand en de zorgverzekeraars de patiënt in een bureaucratisch keurslijf (protocol heet dat deftig) dwingen waardoor op den duur zich niemand meer gelukkig voelt behalve dan degenen die er goed aan verdienen want de lonen voor specialisten en huisartsen zijn in Nederland hoger dan in België. De Nederlandse medische stand heeft zich met hulp van de overheid en gesteund door de zorgverzekeraars afgeschermd van concurrentie. Daar varen zij wel bij. Daarmee is overigens niet gezegd dat de medische stand in België slecht af zou zijn. Dat is ook niet het geval. Zij doen het voor een onsje minder, zou je kunnen zeggen.

Nederland heeft een traditie van paternalisme met bureaucratisering als instrument om een gelijke behandeling voor iedereen te garanderen. De burger wordt onmondig gemaakt. Zijn eigen verantwoordelijkheid wordt hem ontnomen. Dit circus wordt ook nog eens in stand gehouden door allerlei verenigingen en instanties die zich met armoede, ongelijkheid en kwetsbaarheid in de samenleving bezig houden. In plaats van de mensen te stimuleren hun eigen verantwoordelijkheid te nemen als burger maar ook als beroepsbeoefenaar, ontneemt hij burgers en beroepsoefenaars hun verantwoordelijkheid. Dat is in de medische zorg zo maar ook in de woningbouw. Ook dat is tot op de millimeter gecentraliseerd en gebureaucratiseerd. Geen grote projectontwikkelaars en gemeentelijke bestuurders die de zak lichten van de woningzoekenden maar zelfbouw met veel kleine ondernemers. De overheid faciliteert, de burgers bouwen zelf naar eigen smaak en inzicht.