 |
| Een digitaal fantasieke van Petrus |
Dit kabinet had zich in 2012 beter
kunnen presenteren onder het motto 'Grenzen aan de welvaartsstaat'
dan onder het nietszeggende moralistisch getinte motto 'Bruggen
slaan'. Maar vermoedelijk wilden of durfden ze dat niet. Veel kiezers
horen niet graag dat er met de globalisering en de crisis een einde
is gekomen aan op zijn minst de uitbreiding van de welvaartsstaat en hoogst waarschijnlijk een inkrimping. Geen leuke
boodschap voor de kiezers dus willen ze er hun handen niet aan
branden net zomin als indertijd aan de hypotheek aftrek. Eerst moest
die kredietbubbel tot explosieve proporties uitgroeien voordat
politici die lek durfden prikken. Nu moeten we op de blaren zitten.
Het heilige geloof in de welvaartsstaat
is ondertussen weliswaar geen taboe meer maar het thema wordt
partijpolitiek ferm afgeschermd, zowel ter linker als ter rechter
zijde. Aan beide kanten van het politieke spectrum wordt net gedaan
alsof we slechts met tijdelijke bezuinigingsmaatregelen te maken
hebben. Hier en daar horen we wel het woord hervormingen maar
dan zonder invulling. Het dient om de onrust te bezweren. Hoe lang
kun je dat nog volhouden en dan bedoel ik niet alleen het kabinet? Ook de oppositie doet er hard aan mee.
Over hervormingen wordt niet gepraat,
over bezuinigingen des te meer. Bezuinigingen zonder visie.
Reparatiebezuinigingen met als doel om de illusie van de
welvaartsstaat overeind te houden. Ondertussen is Nederland een grote
snelkookpan geworden, opgestookt door de economische crisis. Gans
Nederland loopt op zijn tenen van de zenuwen. Wie is er nu aan de
beurt om in te leveren? Wat voor slecht nieuws is er nu weer?
Ondanks alles weigert links van
zijn geloof in de welvaartsstaat te vallen: traditioneel links niet
(PvdA), wereldverbeteraars links niet (Groen Links) en volks links zeker niet (SP). De een meer dan de ander, maar alle 3 houden ze vast aan
hun geloof in de oneindige solidariteit tussen mensen. Het inzicht
dat je als overheid niet onbegrensd solidariteit kunt afdwingen, is
nog steeds niet doorgebroken en zal naar ik vermoed ook nooit
doorbreken want het is de steunbeer waar hun hele politieke wereld op
berust. Tot hun eigen geruststelling heeft de staat, want deze
politieke partijen organiseren solidariteit het liefst door en vanuit
Den Haag, voorlopig genoeg machtsmiddelen om die solidariteit af te
dwingen. Als je het maar gelooft.
De PvdA, daarbij zelfs aangemoedigd
door de VVD, wil om die solidariteit kost wat kost overeind te houden, alles inzetten op nivellering door inkomensbeleid: de zorg, de huren,
de mobiliteit en het onderwijs. Alles maar dan ook alles wordt
ondergeschikt gemaakt aan de veronderstelde gelijke kansen voor
iedereen en de daaruit zogenaamd noodzakelijk vloeiende gelijkheid
(Links weet al lang niet meer wat het verschil is tussen gelijkheid
en gelijkwaardigheid). De dwang die daarbij steeds meer te pas komt,
heeft zijn grenzen maar dat beseft Links niet. Ik schreef het al.
Gewoon een kwestie van geloofsovertuiging en gebrek aan inzicht in de
menselijke aard.
Waarom doet de VVD hier aan mee? Naar
het schijnt een groot raadsel voor menig VVD'er tenzij die inziet dat
de VVD een pure machtspartij is. Zo lang je aan de macht bent, heb je
immers controle over de gang van zaken. Je bent bereid daarvoor links
en rechts wat in te leveren. Alles beter dan aan de kant staan. Een
extra stimulans daarbij is de PVV van Wilders. Zijn
nationaal-socialistische beweging wil net als Links ten koste van
alles de solidariteit tussen Nederlanders met een hoofdletter
behouden en wil daarom in tegenstelling tot Links, alles wat
zogenaamd vreemd is en geld kost, uitbannen. Onder het motto weg
met de migranten en Europa houdt hij onder de gefrustreerde
Nederlandse kiezers het geloof in de Nederlandse welvaartsstam in
stand. Dat brengt stemmen op en dat wil de VVD niet dus wordt die een
ietsje pietsie PVV, maar dan met de P van populistisch.
En D66, wat is de plek van D66 in dit
geheel? Dat is mij gewoontegetrouw niet duidelijk behalve dat ze in
die partij een groot vertrouwen hebben in de redelijkheid van mensen.
Dat is mooi maar onzin. De mens is ook een dier, een onberekenbaar
dier nog wel, de kranten staan er dagelijks vol van. De redelijke
mens is een mooi uitgangspunt maar het zou redelijk zijn als ze bij
D66 ook leerden rekening houden met onredelijkheid of denken ze bij
D66 dat je de onredelijkheid van staatswege met vele regelgeving kunt
afdwingen? Een onredelijke geloof.
Tot slot. Hoe zit het met de Christenen
in de politiek? Moeilijk natuurlijk want Nederland mag dan een door
en door Christelijke cultuur hebben, niemand die het nog beseft. Dus
daar kom je politiek niet ver meer mee. Wat nu? Je visie moderniseren
of aanpassen, maar waaraan? Aan links met zijn onwankelbare geloof in
solidariteit, in rechts met zijn al even onwankelbare geloof in macht
en individu of aan D66 met zijn trouwe belijdenis in de mens als
redelijk wezen? De Christenen weten het niet meer en nemen dus van
alles een snufje. Ondertussen blijven ze een beetje zwalken totdat er
een leider is die het goed doet op TV en in de huiskamer. Tot die
tijd zitten ze in de wachtkamer van de politiek.
