 |
| Een digitaal fantasieke van Petrus |
Dat uitgerekend de PvdA de partij moet
zijn die officieel het einde van de klassieke verzorgingsstaat
aankondigt (mooi die toevoeging van 'klassiek', daarmee wordt de
verzorgingsstaat al meteen bij de oudheid bijgezet) om daarvoor in
de plaats een Christen Democratische getinte participatiesamenleving
aan te kondigen. Daarmee valt de PvdA eerst in haar eigen zwaard en
dan ook nog eens in dat van het CDA dat al onder Balkenende reclame
maakte voor de participatiesamenleving. Immers, meer dan welke partij
ook heeft de PvdA het geloof in de verzorgingsstaat verspreid en mee
helpen opbouwen. De PvdA is nu van dat geloof afgevallen maar haar
kiezers nog niet, dus die vluchten nu massaal naar partijen die dat
geloof in de verzorgingsstaat nog wel verkondigen, dat wil zeggen de
SP en de PVV.
Het geloof van de SP in de
verzorgingsstaat is normaal voor een socialistische partij. In
tegenstelling tot de PvdA die voor meer socialisme terugdeinst, kiest
de SP juist voor meer socialisme als antwoord op de economische
crisis met zijn staatsschuld en werkloosheid. Voor de SP moet Den
Haag zijn greep op de samenleving verhogen, liefst tot in elke hoek
van de samenleving. De SP blijft trouw aan het ideaal dat staat en
samenleving dienen samen te vallen. De PvdA ziet dat niet (meer)
zitten. Die wil zich beperken tot een beetje nivelleren hier en daar.
Een socialistische staat is voor de PvdA geen optie meer.
Dat zal de gemiddelde kiezer worst
wezen. Die wil houden wat hij heeft en dat is een verzorgingsstaat.
Geert Wilders snapt dat en speelt daar op in. Wilders heeft weliswaar
geen politieke visie op de Nederlandse staat en de samenleving maar
wel een scherpe neus voor politieke macht. Wilders is een opportunist
die de kiezer belooft wat hij wil horen en dat is behoud van de
verzorgingsstaat. Het recept daarvoor is bij Wilders eenvoudig. Terug
naar vroeger dus weg met Europa en het hebberige Brussel, weg met de
vreemdelingen en terug naar de gulden. De PVV wijst naar het verleden
als oplossing voor de crisis.
De SP wijst naar de toekomst als
oplossing van de crisis. Via de weg van behoud van de
verzorgingsstaat als het voorportaal naar de echte socialistische
staat waar we ooit van alle zorgen bevrijd zullen zijn: 's Morgens
werken, 's middags doen waar je zin in hebt en 's avonds ook. Zoiets
dan toch. Tussendoor verzorgen we van staatswege de zieken en
gewonden, de ouderen en gehandicapten, de werklozen en de minst
bedeelden. De ideale samenleving waarin solidariteit van allen met
allen van staatswege wordt geregeld vanuit het bedelingscentrum Den
Haag.
Maar wat is dan de
participatiemaatschappij die PvdA en VVD samen per troonrede
afkondigen? Geen mens die het weet. Als cynische burgers en media
beginnen we er daarom maar mee te spotten. Ja, ik moet zeker mijn
oudjes in huis nemen, luiers gaan verwisselen in het bejaardenhuis,
bij zieken waken, soep gaan koken voor mijn buren en thuis blijven om
zelf voor de kinderen te zorgen? Daar beginnen we dus mooi net aan.
Daar hebben we namelijk geen tijd meer voor. Er moet carrière
gemaakt worden, geld verdiend voor huis, tuin en auto enz., op
vakantie gegaan worden, verre reizen gemaakt, boeiende mensen
ontmoeten enz. enz. Die verbouwing van verzorgingsstaat naar
participatiesamenleving gaat nog veel pijn en moeite kosten. Als dat
maar geen puinhoop wordt.
