 |
| New Minimalism Number 26, Brussels, November 2013 |
 |
| New Minimalism Number 27, November 2013 |
VOOR IDEALISTEN MET VISIE EN FANTASIE
vrijdag 6 december 2013
NEW MINIMALISM (XIV)
donderdag 5 december 2013
ROY VAN ZUYDEWIJN
Roy van Zuydewijn werd per abuis
Lid van het Koninklijk Huis
Prins Bernhard riep wie is die vent?
Ik vertrouw hem voor geen cent!
Zo is het maar net
wij volgen hem van A tot Zet.
Na 2 dagen had de AIVD al gedaan.
Roy heeft alleen het verkeerde streepjespak aan.
woensdag 4 december 2013
WAARHEEN MET EUROPA?
 |
| Kiev, Ministerie van Buitenlandse Zaken. Deze foto heb ik in 2008 gemaakt. Ook toen al was het een uitgesproken verlangen van de Oekraïne om bij Europa te horen zoals je kunt zien aan de Europese vlag naast de geel-blauwe nationale vlag. Het westelijk deel van Oekraïne maakte ooit deel uit van het Oostenrijkse rijk. De hoofdstad van dat deel heet Lviv of zoals ze in Oostenrijk nog altijd zeggen Lemberg. |
Terwijl in West Europa
de EU uit de gratie is, lopen ze in Kiev te zwaaien met Europese
vlaggen. Daar is Europa redding, hier is Europa ondergang. Het is
maar wat je gewend bent. In de Oekraïne hebben ze zeventig jaar
onder het juk van de Sovjet Unie gezeten en dat is meer dan genoeg om
niks meer van Rusland te willen weten. Hier gaat het even niet zo
goed en steekt meteen de nostalgie de kop op naar de gulden en de
klompendans. Ik overdrijf natuurlijk maar in Nederland tellen ze al
lang hun zegeningen niet meer.
Dat is de mens eigen en
vooral mensen die het goed hebben gehad. Maar het is ook de schuld
van de politici. Als het hun uitkomt om hun verantwoordelijkheid te
ontlopen, wijzen ze naar Europa en Brussel als de boosdoeners. Dat is
onzin. Europa zijn wij allemaal en de leiders die we gekozen hebben,
zijn wij ook. Brussel als politiek excuus voor ongemakkelijke
politieke waarheden en maatregelen gebruiken, leidt er natuurlijk op
den duur toe dat de burgers Europa gaan verfoeien of zelfs haten.
 |
| Kiev 2008. Het Maidan plein bij het vallen van de avond gezien vanaf Hotel Ukraïne. |
Waar moet dat heen?
Eerst en vooral hebben we politici nodig die niet weglopen voor hun
verantwoordelijkheid. Daar is of een kleine revolutie voor nodig of
een fikse schok. Ik hoop dat het eerste kan maar het zal wel het
laatste worden. Eerst een schok, met alle mogelijke gevolgen van dien
en dan wie weet, een nieuw meer verantwoordelijk politiek
leiderschap.
Waar moeten we heen met
Europa? Er uitstappen kan, maar is absurd. Je gooit een bouwwerk dat
zijn nut een halve eeuw heeft bewezen niet overboord als oud vuil.
Dank zij de EU leven we nu vreedzaam met en naast elkaar, heeft
Duitsland zijn verleden kunnen verwerken, en de rest de oorlog,
drijven we met elkaar handel, kent de wereld een Europees gezicht,
nemen we maatregelen om iedereen in de welvaart te laten delen, geven
een antwoord op de globalisering, kunnen ons meten met de VS, Rusland
en China enz. enz.
 |
| Het prachtige Lavra klooster in het midden van Kiev (2008) |
Dus de EU opzeggen is
geen optie. Maar hoe gaan we dan verder? Ik denk zoals we tot nu
verder zijn gegaan. Stap voor stap naar meer onderling begrip en
samenwerking zonder onze identiteit op te geven. Dat hoeft ook
helemaal niet. Hebben Amsterdam, Maastricht, Den Bosch en mijn
geboortestad Oss hun identiteit opgegeven toen ze deel gingen
uitmaken van de Republiek der Nederlanden en later van het Koninkrijk
der Nederlanden? Nee toch. Nou dan, dan hoeft dat toch ook helemaal
niet zo te zijn als we deel uitmaken van een Verenigd Europa!
Hoe verenigt? Dat ik
het niet weet en ik hoef het ook niet te weten. Elke toekomst is
onzeker en dus ook die van Europa. Is Rusland zeker van zijn status
over 25 jaar, of de VS of China? Nee, dus is Europa dat ook niet. Dat
geeft ook niet. Als we maar op de een of andere manier bij elkaar
blijven. Natuurlijk zullen experts, betweters, politieke
mislukkelingen, samenzweerders, professoren en deskundigen elkaar om
de oren blijven slaan met argumenten hoe het allemaal anders en beter
moet, maar daar moeten we ons niet het hoofd door op hol laten
brengen. We wikken en wegen, houden het hoofd koel en blijven bij
elkaar. Als we dat blijven doen, zullen nog meer mensen met de
Europese vlag gaan zwaaien. Mooi toch. Europa is onze erfenis, de
mijne en de jouwe.
dinsdag 3 december 2013
DE RODE STOEL (EN DIE VAN VINCENT VAN GOGH)
 |
| Petrus, 'De Rode Stoel', acryl op multiplex, 82 x 120 cm |
De gedachte aan een
stoel als onderwerp voor mijn gebruikelijke thema's was zo maar bij
me opgekomen. Of toch niet? Ik dacht aan een eenvoudige, nadrukkelijk
aanwezige stoel die staat tussen chaos en orde. Een stoel die aanzet
tot nadenken of misschien nog beter mediteren over ons mensen tussen
die chaos en die orde, tussen heden en verleden. Iets tussen van Gogh
en Mondriaan in. Ik hou van de meditatieve eenvoud van Mondriaan en
de al even medidatieve kleurenrijkdom van van Gogh. Van Gogh
mediteert over de werkelijkheid met realistische vormen en kleuren,
Mondriaan met abstracte vormen en primaire kleuren. Een prachtige
schilderkunstige erfenis die het waard is om op verder te werken.
Maar ik vond dat ik deze stoel in zwart-wit moest schilderen. Een
eenzame zwarte, enigszins vormloze stoel moest het worden.
Maar dat werd niks. De
stoel ging verloren tussen de zwarte-witte plavuizen en de
donkergrijze muur. Na enkele dagen geaarzeld te hebben, besloot ik de
stoel donkerrood te verven. Toen bleek ook de muur alsnog een kleur
nodig te hebben. Geel was prima. Maar de vorm van de stoel kwam nog
niet voldoende uit. Na weer enkele dagen aarzeling besloot ik de
stoel blauw te omlijnen. Het schilderij was af.
 |
| Links: 'Vincent's stoel met zijn pijp', Arles december 1888, Londen National Gallery. Rechts: 'De stoel van Gauguin, Arles december 1888, Van Gogh Museum Amsterdam. |
Natuurlijk kende ik de
stoelen van Vincent van Gogh en die van Hockney al. Vincent's stoel
is ook eenvoudig maar wel realistisch. Hij was misschien wel de
eerste die een stoel schilderde. Bij zijn tijdgenoten en schilder
vrienden (Lautrec, Gauguin, Seurat, Signac, Manet, Monet en Renoir)
heb ik op internet geen stoel op de hun afbeeldingen pagina gevonden.
De stoel was toen blijkbaar nog geen schilderkunstig onderwerp.
Van Gogh heeft 2
stoelen geschilderd. Die van hemzelf, die ook voorkomt op het
schilderij van zijn slaapkamer in het Gele Huis in Arles en de stoel
van zijn schildersvriend Guaguin. Op de website van het Van Gogh
museum is te lezen dat “De stoelen wel gezien
worden als een personificatie van hun bezitters en Van Gogh moet hier
ongetwijfeld aan gedacht hebben bij het maken van dit doek (de stoel
van Gauguin). In een stilleven met attributen wordt zo een persoon -
zijn vriend Gauguin - ‘geportretteerd’.
In die zelfde tijd
maakte hij ook een schilderij van zijn eigen stoel, nu in de National
Gallery in Londen. Dit werk toont een eenvoudige, onbewerkte houten
stoel met rieten zitting, zoals ook weergegeven in De
slaapkamer. De simpele stoel, het sobere
vertrek en de weergave bij daglicht wijzen op Van Goghs directe,
realistische benadering.”
Op de website van de
'De Vincent van Gogh Galerij' staat dan weer het volgende: “Van
Gogh’s eigen stoel, eenvoudig en pretentieloos, is een simpele
rieten stoel op een vloer met rode plavuizen. Gauguin’s stoel is
daarentegen veel sierlijker. Het is daarom niet onredelijk de stoelen
te interpreteren als het beeld dat Van Gogh van zichzelf had
tegenover zijn visie op Gauguin. Van Gogh verkoos zijn hele leven het
gezelschap van arme arbeiders boven dat van mensen met een
aristocratische achtergrond. Vincent’s relatie met Paul Gauguin was
bijzonder stormachtig en eindigde met het oor-incident (hoewel Van
Gogh en Gauguin elkaar tot aan de dood van Vincent sporadisch bleven
schrijven). Gauguin’s stoel is veel overdadiger en sierlijker. Het
is duidelijk dat Van Gogh zich eerder identificeerde met de hard
werkende boeren, die hij zo vaak schilderde, dan met een veel minder
wereldse (en mogelijk egoïstische) bon vivant als Gauguin.”
Van Gogh zelf geeft in
brieven alleen maar beschrijvingen, geen uitleg. In een brief aan
kunstcriticus G.-Albert Aurier schrijft hij die van Gauguin "...zijn
stoel van donker roodbruin hout, de zitting van groenig stro en op de
plaats van de afwezige een kandelaar met brandende kaars en moderne
romans." De beide stoelen beschrijft hij in een brief aan Theo:
"…dat de laatste twee studies tamelijk grappig zijn. Doeken
van 30, een stoel van hout en helemaal geel met rieten zitting op
rode plavuizen tegen een muur (bij daglicht). Verder de armstoel van
Gauguin, rood en groen, nachteffect, muur en vloer ook rood en groen,
op de stoel twee romans en een kandelaar. Op dun doek, met hoge
impasto’s” (Brief
571/740: ca. 23 november 1888).
 |
| David Hockney |
David Hockney schrijft
in zijn boek 'That's the way I see it' (Thames and Hudson 1987) dat
hij de stoel van Vincent van Gogh gemaakt heeft op verzoek van de
mensen van het fotofestival te Arles als een eerbetoon aan van Gogh
ter gelegenheid van het feit dat het 100 jaar geleden was dat van
Gogh naar Arles was gekomen. Tegelijkertijd schilderde hij ook de
stoel van Gauguin “...but I altered it and put them both in
reverse perspective. In these paintings I was still exploring the
spatial ideas of perspective....” (blz. 174)
De
2 stoelen worden ook wel als een twee-eenheid gezien. “Behalve
door de symbolische achtergronden (hieronder toegelicht) zijn deze
schilderijen ook uniek door de manier waarop ze samen worden
gepresenteerd, of dat nu gebeurt op een van de zeldzame
tentoonstellingen waarop ze samen te zien zijn (in Londen 1968
bijvoorbeeld), of gewoon naast elkaar in een boek. Meestal worden de
werken in omgekeerde volgorde getoond en niet op de hierboven
afgebeelde manier. Met andere woorden, als de stoel van Gauguin links
staat, is het alsof de stoelen zich van elkaar afkeren en duidelijk
de vaak botsende karakters van Van Gogh en Gauguin symboliseren.
Meestal worden de werken op deze manier gepresenteerd vanwege de
vluchtige relatie tussen beide schilders. Als de schilderijen echter
zoals hierboven worden gepresenteerd, suggereert dit een andere
interpretatie: die van een wederzijds respect tussen de kunstenaars,
niet van harte maar toch een oprechte bewondering, ondanks het
ongelukkige verloop van hun relatie in ‘Het Gele Huis’ in Arles.”
Op
een andere website las ik tot slot het volgende over de 2 stoelen:
”Zoals wel vaker met artistieke grootheden die op elkaars
lip zitten: er ontstonden spanningen tussen Vincent en Gauguin.
Gauguin gaf aan te willen vertrekken. Beiden hadden zoveel energie in
de artistieke relatie gestorken, dat zij zichzelf aan het verliezen
waren. Ze voelden zich eenzaam en leeg. Vincent schilderde toen hun
beider stoelen, leeg, in de kleuren die hun stijl zo kenmerkten. Het
einde van een droom..... “
40)
‘Vincents stoel met pijp’ en Gauguins leunstoel, Arles, december
1888, Vincent van Gogh
maandag 2 december 2013
NEW MINIMALISM (XIII)
 |
| New Minimalism Number 24, Metro Troon, Brussels, November 2013 |
 |
| New Minimalism Number 25, Metro Troon, Brussels, November 2013 |
zondag 1 december 2013
NEW MINIMALISM (XII)
 |
| New Minimalism Number 22, Foto Museum Antwerp, November 2013 |
 |
| New minimalism Number 23, Foto Museum Antwerp, November 2013 |
Abonneren op:
Posts (Atom)