HET BRANDT CORSTIUS SYNDROOM

Een bewerkte foto van Hugo Brandt Corstius

Hugo Brandt Corstius was niet alleen de uitvinder van het syndroom waaraan hij zijn naam gaf maar hij leed er zelf ook het meeste onder. Om het syndroom te verbergen voor het grote publiek, familie en vrienden wisten wel beter, noemde hij zich onder andere Stoker. Want het syndroom gaat helaas ook gepaard met een grote behoefte aan publiek. Het is vergelijkbaar met het syndroom van Gilles de la Tourette. Mensen die hieraan lijden, soms kortweg touretters genoemd, hebben een onbedwingbare drang in het openbaar bepaalde bewegingen te maken of bepaalde geluiden of woorden te uiten.

Onderzoekers zijn er nog lang niet uit of het een aangeboren syndroom is dan wel het gevolg van een overmatige inspanning van de hersenen. Zeker is dat Brandt Corstius zelf gebukt ging onder een overbelasting van zijn hersenen. Een haast onophoudelijke stroom van stukjes en stukken verscheen in kranten en tijdschriften alsof zijn hersenen permanent aan de diarree waren, zoveel was dat. Het ergste voor hem was dat hij publiek nodig had (lezers) vandaar zijn vlucht in een tiental valse namen. Met zoveel stukjes en stukken onder een naam zou hij ongeloofwaardig zijn geworden en dat wilde hij voorkomen. Daarvoor had hij een te groot eergevoel.

Hij zelf en met hem veel anderen denken dat het syndroom mede ook het gevolg is van een combinatie van wiskunde met letterkunde. Een nauwkeurige verklaring is het niet maar naar het schijnt kon hij de wereld van de wiskundige rationaliteit met zijn abstracties niet scheiden van het echte leven. Het gevolg was dat al degenen die niet aan de door hem opgestelde sociale en politieke formules voldeden publiekelijk werden ontmaskerd en vervolgd als foute oplossingen voor zijn wiskundig opgestelde wereld. Dat waren natuurlijk veel mensen, want de wereld bestaat nu eenmaal niet uit wiskundig samengestelde mensen maar onberekenbare individuen. Brandt Corstius gaf zichzelf daardoor de ondankbare taak zulke mensen “aus zu radieren”.

Normaal gesproken zou een dergelijk syndroom zich beperken tot de studententijd. Dat is immers de tijd dat er met van alles en nog wat geëxperimenteerd wordt, ook op geestelijk vlak. Maar Brandt Corstius had het ongeluk terecht te komen bij het Amsterdamse studentenblaadje Propia Cures. Van dat blaadje is bekend dat het de onvolwassenheid van zijn redacteuren zo lang mogelijk oprekt door de normale mensenwereld als belachelijk, kortzichtig, dom en achterlijk af te schilderen. Als gevolg van zijn aanleg voor het Brandt Corstius syndroom is in deze tijd bij PC vermoedelijk de basis gelegd voor het levenslange syndroom.

Want misschien was na de periode Propia Cures nog genezing van het syndroom mogelijk geweest. Als je als een normaal mens moet werken voor je brood leer je de minachting van de medemens vanzelf af. Je moet immers inschikken om te overleven en dan leer je meteen ook inzien dat mensen ondanks hun gebreken toch ook hun goede kanten kunnen hebben. Zo niet bij Brandt Corstius. Hij mocht tegen betaling zijn wiskundige geformuleerde arrogantie voortzetten in de Volkskrant, toen het meest progressieve dagblad van Nederland en Vrij Nederland, het zo mogelijk nog progressievere tijdschrift. Zijn syndroom werd nu zijn handelsmerk.

De Volkskrant gaf hem onder zijn valse naam Stoker zelfs een dagelijkse plek linksonder op de voorpagina, de plek waar ooit de tekenaar Wibo dagelijks zijn zachtmoedige humor publiceerde. Het gevolg was een steeds verder om zich heen grijpende besmetting van de Nederlandse journalistiek met het Brandt Corstius syndroom. De gouden regel van hoor en wederhoor werd voortaan aan de laars gelapt, autoriteiten waren op voorhand verdacht en op zijn minst belachelijk, traditie en geschiedenis was nog slechts ballast, het gelijk en de tijd staan aan de kant van de gelijkhebbers en met politiek andersdenkenden mag je publiekelijk de vloer aanvegen. Alle stijlmiddelen zijn toegestaan om je publicitaire doel van uitschakeling en vernietiging van je tegenstander te bereiken. Tot op heden woekert het syndroom Brandt Corstius voort in de vaderlandse pers.

Naschrift.

Hugo Brandt Corstius is gisteren op 78 jarige leeftijd overleden. Moge hij rusten in vrede.

MENSBEELD EN POLITIEKE PARTIJ

Een schilderij van Bennie Jolink.

Van de week zat de Achterhoekse zanger Bennie Jolink aan onze nationale borreltafel samen met de de Amsterdamse PvdA lijsttrekker Pieter Hilhorst. Het spijt me dat ik moet vaststellen dat tegenover de nuchtere Jolink mijn collega politicoloog Hilhorst afsteekt als een gladde prater die nog moet leren luisteren. Absoluut ongeschikt voor het lijsttrekkerschap tenzij ze daar in Amsterdam zo verknocht zijn aan de PvdA dat het niet uitmaakt wie de PvdA lijst aanvoert.

Wat mij aansprak aan Jolink was zijn stemadvies om ten eerste te gaan stemmen en ten tweede op mensen te stemmen die je kent en dus kunt vertrouwen. Een prima advies. Jolink vertelde daarop op een CDA'er te gaan stemmen omdat hij die kende. Het gejoel dat vervolgens opsteeg rond de tafel was zo jaren zeventig vorige eeuw dat ik er zelf verbaasd van stond. Ik wist niet dat ze bij de VARA zo vastgeroest waren.

Ik zou het stemadvies van Jolink nog willen aanvullen met een derde criterium namelijk het mensbeeld van de politieke partij. Dat mensbeeld bepaalt immers hun kijk op mens, maatschappij en overheid en bijgevolg de wijze waarop de aanhangers van die partij over het algemeen in de politiek staan. Een feilloos criterium is het natuurlijk nooit want er lopen nu eenmaal in elke politieke partij opportunisten rond. Dus een mens moet altijd gewaarschuwd blijven.Uiteindelijk zijn we allemaal geneigd tot het kwaad en politici misschien nog wel het meest.

Het mensbeeld van liberalen, in het geval van Nederland terug te vinden bij VVD en D'66, is dat van het autonome en vrije individu. Vandaar dat volgens deze partijen de wetgeving gebouwd is op het individu net als de belastinginning enz. De staat moet zich zo weinig mogelijk met het individuele burger bemoeien. D'66 erkent niettemin - meer dan de VVD – de sociale dimensies van de mens zodat de overheid waar nodig mag ingrijpen om de individuele burger terzijde te staan, waarbij wel gewaakt moet worden tegen wat heet de uitholling van de individuele verantwoordelijkheid door te veel overheidsbemoeienis. Economische efficiency en marktwerking zijn belangrijke instrumenten om de contract samenleving soepeltjes te laten functioneren.

Het mensbeeld van de socialisten en aanverwanten, in Nederland vertegenwoordigd door de SP, PvdA en Groen Links, is dat van de sociale mens die opgaat in de gemeenschap. Voor veel socialisten vallen gemeenschap en staat samen, al blijkt dat in de praktijk niet mogelijk te zijn. Het burgerschap is voor socialisten op de eerste plaats een sociaal burgerschap dat desnoods van bovenaf, d.w.z. door de overheid mag worden opgelegd, eventueel ten koste van de individuele vrijheid. Om ervoor te zorgen dat iedereen niet alleen in beginsel gelijk is -we zijn allemaal mensen - maar ook zo gelijk mogelijk leeft, mag de staat naar believen ingrijpen om materiële zaken te herverdelen. Socialisme is van staatswege georganiseerde solidariteit.

Daar tussenin zitten de Christelijke partijen – in Nederland zijn dat CDA, Christen Unie en SGP - met hun opvatting dat de mens enerzijds zelf verantwoordelijk is voor de inrichting van zijn leven maar anderzijds onmiskenbaar een sociaal wezen is dat zonder de ander geen volwaardig mens kan zijn. Aan dit mensbeeld ontlenen de Christelijke partijen hun middenpositie tussen links en rechts. Het gevolg van dit mensbeeld is dat zij zowel de individuele vrijheden met de eigen verantwoordelijk wensen te handhaven maar anderzijds toch ook de sociale kant en de medeverantwoordelijkheid voor de samenleving erkennen. Het blijft daarom schipperen tussen enerzijds en anderzijds, een balans die in de praktijk nogal eens moeilijk te vinden is en daarom naar rechts en dan weer naar links doorslaat.

Een variant op dit alles is het populisme van de PVV. In het populisme is elk mensbeeld, links, rechts of Christelijk ondergeschikt aan de wil om aan de (politieke) macht te komen. Vele middelen zijn daartoe geoorloofd. De andere politieke partijen delen met de PVV die wil tot (politieke) macht maar worden daarbij ingetoomd door hun mensbeeld. Althans dat mogen we veronderstellen want nogmaals opportunisme is van alle tijden en van alle politieke partijen. Echter in een populistische partij is opportunisme tot een deugd verheven en dat maakt zo'n PVV gevaarlijk zodra ze aan de macht komt. Jolink had dan ook gelijk met zijn schilderij om de mensen te waarschuwen voor Wilders. Je weet nooit wat die man verzint om aan de macht te komen en als het zover is om aan de macht te blijven.

PHOTOGRAPHIC NOTES FROM WEST AFRICA

Accra, Reception Sunlodge Hotel.

Accra, moon above pool of Sunlodge Hotel.

Accra, Bussiness Centre Sunlodge Hotel.

Accra, The trip to Lomé starts with bad luck.

Accra, Friends (Lizzy's enterprise)

Accra, Boy with trolley.

On the road from Accra to Lomé.

Along the road from Accra to Lomé.

Ghanaian - Togolese Border

PUTIN OP OORLOGSPAD IN OEKRAÏNE?

Vlad Putin

Opnieuw is er aan de Europese grens een slag om Europese waarden gewonnen. Of daarmee ook de oorlog gewonnen is, is nog lang niet zeker. Deze slag is zonder een al te groot bloedbad gewonnen dankzij de Europese Koningin Frau Merkel. Zij kent het communisme uit de Sovjet tijd en weet daarom beter dan welke Europese politicus (en journalist) ook hoe er mee om te gaan. En ook veel beter dan veel Noord Amerikaanse van- dik-hout-zaagt-men-planken politici zoals staatssecretaris Van Nuland. Merkel woordvoerder Van Rompuy zei het pas nog heel correct. Europa heeft de tijd mee en zo is het maar net. Putin heeft dat misschien wel door maar hij kan bij gebrek aan een democratische mentaliteit niet anders denken dan in  traditionele Russische onderdrukkingsmethoden. Nu zijn Olympisch charme offensief is geëindigd, slaat hij weer hard toe zo lezen we.

Europese waarden als democratie, transparantie, openbare verantwoording, vrijheid van meningsuiting, godsdienst en vereniging, sociale rechtvaardigheid en onafhankelijke rechtspraak laten zich niet meer begrenzen tot een land of streek. Zeker niet als het gaat om een land als Oekraïne dat direct aan Europa grenst. Ik ben daarom benieuwd hoe dat straks gaat met andere Europese grenslanden als Wit Rusland en Turkije. Het laatste land heeft zelfs nog steeds de status van kandidaat lid van de EU. Kun je nagaan.

Europese waarden zijn een veenbrand. Ondergronds woedden ze voort, bovengronds lijkt er soms weinig of niets aan de hand. De Servische dictator Milosevic dacht indertijd dat hij kon spotten met de Europese waarden totdat de Servische burgers onder leiding van moedige studenten hem uiteindelijk ten val wisten te brengen. Die burgers wilden leven in een staat gebaseerd op Europese waarden en niet langer in een autoritair, nationalistische staat.

In Oekraïne werd me dat duidelijk in de jaren negentig toen ik samen begon te werken met nieuwe democratische vakbonden. Die wilden weg van het aloude Russische autoritaire nationalisme. Ook in Wit Rusland waren er in die jaren al vakbonds- en andere groepen die daar vanaf wilden maar het onderdrukkingsapparaat van Lukasjenko blijkt voorlopig alsnog effectiever dan de Europese druk van sancties etc. Met dank aan Putin.

Wat kan Putin nog doen dat is de vraag die vandaag de dag in de media rond zoemt? Zeker is dat Putin zijn machtsgrenzen zal verkennen. Dat deed hij al in Georgië (Zuid-Ossetië) waar hij een Sovjet stijl oorlogsmachine op los liet om het de facto los te maken van Georgië zonder dat Europa of het Westen  (NATO) daar een antwoord op had. Zal hij zoiets ook proberen met bijvoorbeeld Oost-Oekraïne en/of de Krim om zo het land in tweeën te splitsen? Het zou zo maar kunnen tenzij de VS, de enige echte supermacht waar Putin vooralsnog respect heeft, hem al heeft laten weten wat de gevolgen daarvan kunnen zijn. Maar ja, je bent natuurlijk nooit zeker van een man in het nauw zoals Putin die bovendien alleen maar in termen van geopolitieke macht kan denken.

Een inval in Oost-Oekraïne kan de aandacht afleiden van zijn eigen Russische veenbrand want ook in Rusland woeden de Europese waarden van democratie, vrijheid, transparantie, verantwoordelijk enz. voort met dank aan Gorbatsjov die daarvoor indertijd met zijn Glasnost de basis voor heeft gelegd. Vooralsnog kan Putin die veenbrand onderdrukken maar stoppen zal niet meer lukken. Putin heeft de tijd niet mee, Europa wel.

De Oekraïense bevolking staat voorlopig hoe dan ook moeilijke tijden te wachten. Maar daar weten ze wel raad mee. Dat wisten ze ook na de val van het communisme toen hun geld -de Russische Roebel- van de ene dag op de andere niks meer waard was. Uiteindelijk brachten ze nieuw geld, Koupons geheten, in omloop. Een gemiddeld huisgezin moest in die tijd, ik spreek van de jaren negentig van de vorige eeuw, rond komen van 10 Dollar per maand. Ik bedoel maar. De Oekraïners weten heel goed waar ze aan begonnen zijn, net als indertijd de Polen of de Litouwers toen ze de Russische bezetters uit hun land zetten. Gorbatsjov was toen zo verstandig zijn tanks uit Litouwen terug te trekken. Putin zit anders in elkaar. Die stuurt liever tanks. Daarom is het belangrijk dat Europa nu een helder signaal van steun geeft aan de Oekraïners en Rusland het signaal krijgt zich koest te houden en dat Europa oog heeft voor de belangen voor Rusland zonder afbreuk te doen aan Europese waarden.

FLANDERS - LAND 2

FRITUUR No.1, Antwerpen,6 januari 2013, 16:17:29

Swiet & Seksie, Antwerpen, 6 januari 2013, 16:26:33

NEW MINIMALISM XXXIV

New Minimalism Number 47, Maldersesteenweg, Londerzeel, Belgium, 13 December 2013 12:30:00

New Minimalism Number 48, Maldersesteenweg, Londerzeel, Belgium, 13 December 2013 12:30:16